Sneeuw. Dat hebben ze hier niet in Huelva. In de Sierra, ja. Maar hier, downtown Huelva, nee. Er zijn zelfs echt kinderen die nog nooit sneeuw hebben gezien. In het charmante Cartaya (voor de vergeetachtigen onder ons: het 12000-inwoners-tellende dorp op 20 minuten van Huelva donde vivo) zaten er een paar koters in mijn klas die in de 12 jaar dat ze op deze aardbol vertoeven nog nooit sneeuw hebben gezien (tv telt niet mee), gevoeld, gegeten (dat hebben we allemaal al wel gedaan, geef maar toe...), nog nooit een blauw achterste hebben gehad van het laagje ijs dat zich onder de zachte sneeuw verbergt of een blauw oog van de onverwachte sneeuwbal van een of ander snotjong op de speelplaats. En ja, ook nog nooit een sneeuwman hebben gemaakt. En dan maakt deze leuke taalassistent een les over sneeuw en sneeuwmannen en het maken van sneeuwmannen die tot leven komen. Het is niet dat ze niet weten wat het is en ze hebben het allemaal al wel op tv gezien maar ik vond het toch wel wat sneu ... Gelukkig vinden ze me allemaal fantastisch. Toen ik de klas binnenkwam, stond er op het bord: Welcome teacher. Welcome Estefani. Vienbenido (ja, Spaanse spelling blijkt ook al niet hun sterkste punt) en Feliz Año Nuevo dat even later vakkundig veranderd werd in Happy New Year. Koddig é?
Het was dan ook m'n eerste dag terug aan het werk na een paar weken vakantie en Bélgica (dat improvisatietalent van mij werd een beetje op de proef gesteld hoor). Op 22 december zat ik op het vliegtuig richting de vrieskou en op 9 januari vloog ik richting warmere doch nattere oorden. M'n vakantie was gevuld met chocolade, frieten en andere lekkernijen maar ook bezoekjes aan familie en vrienden. Met Kerst werd er gegeten (veeeeel gegeten) en pakjes open gedaan (veeeeel pakjes) met Nieuwjaar werd er gegeten, champagne gedronken en vuurwerk gekeken. Heb ik al vermeld dat ik nogal veel heb gegeten?
Naast al dat gevreet was er natuurlijk ook sneeuw. Leuk. Koud. Glad. Leuk! Al zorgde die bij mijn vertrek voor de nodige paniek. Luchthavens waren afgesloten en vluchten afgelast. Op de vlieghaven in Sevilla kwam ik twee Erasmusstudenten tegen die al van zondag aan het wachten waren op een vlucht naar België. Kut. Mijn uurtje vertraging was een klein kerstmirakel. Ook op de terugweg geen problemen gehad, hoewel ze weer absolute chaos voorspeld hadden (landen als Engeland en Ierland lagen bijvoorbeeld volledig lam door de sneeuwval).
De laatste week is Jeff naar België gekomen. Een van m'n Amerikaanse vrienden hier die op dezelfde school als ik werkt. Antwerpen, mama's verjaardag, Gent en ... Amsterdam. Rode lichtjes, coffee shops, voorbijglijdende auto's en fietsers, The Flying Pig (ons hostel en als je daar lang genoeg blijft, ga je volgens mij écht vliegende varkens zien...), New York bagels, warme chocolademelk maar ook het Anne Frank Huis en het Rijksmuseum en sneeuw (die Noorderburen van ons gebruiken trouwens zand (of soms peper) om te strooien, helpt geen knijt...).
Maar hier is het dus gedaan met de sneeuwpret. Hier regent het. Mij stoort het niet, regen maakt deel uit van het Belgische leven en in tegenstelling tot Huelva ligt dan je hele sociale leven niet lam. Toen ik zondag aankwam, regende het pijpenstelen. Ik wilde toch even dag zeggen tegen iedereen, ik was een van de laatste (taalassistenten) pa' huelvar (of huelvear, daar zijn we nog niet uit. Het betekent in ieder geval: terugkeren naar Huelva). Dus ik m'n jas aan, pet op, paraplu in de hand, staat plots m'n verbrouwereerde flatgenoot voor m'n neus:
Pero ké haces? Vas a salir? (maar wat doe je? ga je naar buiten?)
ik: Si. Porké no? (ja. waarom niet?)
Pero está lluviendo. (maar het regent)
ik: Si. Y? (ja. en?)
Pero está lluviendo! (maar het regent!)
ik: Si, pero quiero saludar a mis amigos. (maar, ik wil even dag gaan zeggen tegen m'n vrienden)
Ké si, eres de Bélgica. (ah ja, jij komt uit België)
Om maar even te illusteren dat voor Belgjes als ik het leven niet stopt met een beetje regen maar de Spanjaarden tot totaal isolement overgaan. Als het niet regent komen ze wel massaal naar buiten. Het sociale leven is hier erg belangrijk maar feit is ook dat het in deze periode buiten aangenamer is dan binnen in de huizen. Want, centrale verwarming kennen ze hier niet. Een paar kleine estufas houden je wel een beetje warm maar het huis raakt er zeker niet mee opgewarmd. Op school is het veel erger. Ze hebben er wel verwarming. Die werkt lekker in de lerarenkamer maar vergeet de rest van de school maar. Crisis, niet genoeg geld. ta je les te geven met een jas, handschoenen en sjaal aan terwijl het buiten nog redelijk is. De lerares kunst ging zelfs buiten lesgeven. Er zijn ook leerkrachten die een kleine estufa onder hun tafel in de klas zetten terwijl de leerlingen al 3 uur zitten te bevriezen. Ik vroeg het nog: Kunnen ze de verwarming dan niet repareren? De leerkracht lachte me gewoon uit...
De draad van 't Spaanse leven is weer opgepikt!
Naast al dat gevreet was er natuurlijk ook sneeuw. Leuk. Koud. Glad. Leuk! Al zorgde die bij mijn vertrek voor de nodige paniek. Luchthavens waren afgesloten en vluchten afgelast. Op de vlieghaven in Sevilla kwam ik twee Erasmusstudenten tegen die al van zondag aan het wachten waren op een vlucht naar België. Kut. Mijn uurtje vertraging was een klein kerstmirakel. Ook op de terugweg geen problemen gehad, hoewel ze weer absolute chaos voorspeld hadden (landen als Engeland en Ierland lagen bijvoorbeeld volledig lam door de sneeuwval).
De laatste week is Jeff naar België gekomen. Een van m'n Amerikaanse vrienden hier die op dezelfde school als ik werkt. Antwerpen, mama's verjaardag, Gent en ... Amsterdam. Rode lichtjes, coffee shops, voorbijglijdende auto's en fietsers, The Flying Pig (ons hostel en als je daar lang genoeg blijft, ga je volgens mij écht vliegende varkens zien...), New York bagels, warme chocolademelk maar ook het Anne Frank Huis en het Rijksmuseum en sneeuw (die Noorderburen van ons gebruiken trouwens zand (of soms peper) om te strooien, helpt geen knijt...).
Maar hier is het dus gedaan met de sneeuwpret. Hier regent het. Mij stoort het niet, regen maakt deel uit van het Belgische leven en in tegenstelling tot Huelva ligt dan je hele sociale leven niet lam. Toen ik zondag aankwam, regende het pijpenstelen. Ik wilde toch even dag zeggen tegen iedereen, ik was een van de laatste (taalassistenten) pa' huelvar (of huelvear, daar zijn we nog niet uit. Het betekent in ieder geval: terugkeren naar Huelva). Dus ik m'n jas aan, pet op, paraplu in de hand, staat plots m'n verbrouwereerde flatgenoot voor m'n neus:
Pero ké haces? Vas a salir? (maar wat doe je? ga je naar buiten?)
ik: Si. Porké no? (ja. waarom niet?)
Pero está lluviendo. (maar het regent)
ik: Si. Y? (ja. en?)
Pero está lluviendo! (maar het regent!)
ik: Si, pero quiero saludar a mis amigos. (maar, ik wil even dag gaan zeggen tegen m'n vrienden)
Ké si, eres de Bélgica. (ah ja, jij komt uit België)
Om maar even te illusteren dat voor Belgjes als ik het leven niet stopt met een beetje regen maar de Spanjaarden tot totaal isolement overgaan. Als het niet regent komen ze wel massaal naar buiten. Het sociale leven is hier erg belangrijk maar feit is ook dat het in deze periode buiten aangenamer is dan binnen in de huizen. Want, centrale verwarming kennen ze hier niet. Een paar kleine estufas houden je wel een beetje warm maar het huis raakt er zeker niet mee opgewarmd. Op school is het veel erger. Ze hebben er wel verwarming. Die werkt lekker in de lerarenkamer maar vergeet de rest van de school maar. Crisis, niet genoeg geld. ta je les te geven met een jas, handschoenen en sjaal aan terwijl het buiten nog redelijk is. De lerares kunst ging zelfs buiten lesgeven. Er zijn ook leerkrachten die een kleine estufa onder hun tafel in de klas zetten terwijl de leerlingen al 3 uur zitten te bevriezen. Ik vroeg het nog: Kunnen ze de verwarming dan niet repareren? De leerkracht lachte me gewoon uit...
De draad van 't Spaanse leven is weer opgepikt!
