Ja. Amper 3 dagen na het hele Semana Santa verhaal zat ik woensdagochtend al terug op het vliegtuig met Elia (kamergenoot), Noamen (of kort Noa, vriend van Kamal) en Yolanda (is getrouwd met Noa) richting Fés. We kregen het even benauwd toen de piloot net voor vertrek meldde dat het vliegtuig aan de grond moest blijven omdat het weer in Fés “onder de meteorologische waarden” was. Omdat we niet echt warme kledij hadden gepakt en omdat we toch wel echt naar Marokko wilden. Maar na een uurtje opgesloten te zitten in het vliegtuig kondigde de piloot aan dat het weer aan het verbeteren was en we dus konden opstijgen. Dus hasta luego España en salam Marokko. Met onze gehuurde auto (voor amper 30 euro per dag!) de weg op richting Sidi Kacem, het dorp waar de grootouders van Noa wonen. En zo kwamen we dus terecht in het Marokkaanse verkeer...
Hoe kan ik dat het best beschrijven? ... Hmm ... Pure chaos. Verkeerslichten? Ja, af en toe staan die er. Witte lijnen, zebrapaden, haaientanden? Ja, da's schoon é. Rijstroken? Links of rechts? Wacht daar in het midden is nog plek. Een rondpunt oprijden? En gaaaaaaaaaaan en hopen dat je niets raakt. Voorrang van rechts? Niks van. Voetgangers, fietsers, brommertjes, ezels en karretjes OVERAL! Snelheidsbeperkingen? Volgen, maar alleen als er politie in de buurt is natuurlijk. En als je gepakt wordt, schuif je gewoon 20 dirham (10 dirham is ongeveer 1 euro) in hun handen y ya está. Hoewel Kamal toch een boete onder z'n neus geduwd kreeg toen hij te snel reed. Maar even 10 dirham in hun handpalm en boete van ocharme 50 dirham (5 euro dus). Niks.
Er wordt nogal makkelijk een dirham gegeven. Een van de geboden (of hoe die dingen ook noemen) in de Koran is dat je diegene moet helpen die minder hebben dan jij. Dus geven ze gemakkelijk een dirhammetje aan wie erom vraagt. Ook fooien. Overal. Echt ooooveral. Staan ze er om je een parkeerplek aan te duiden. Fooi. Staan ze ergens om je uit je parkeerplek te leiden. Fooi. Geven ze je een uitleg over hoe je ergens moet raken. Fooi. Geven je ze de meest nutteloze uitleg over hoe je ergens moet raken. Fooi. Fooi. Fooi. Fooi. Maar goed. Een dirham is niet veel. Kon er nog wel eens vanaf. Zeker omdat alles zo ongelofelijk goedkoop is. En echt wel heel erg goedkoop. Soms zo goedkoop dat ik me bijna schuldig voelde als ik iets kocht...
Net zoals het eten. Goedkoop en superlekker! In tegenstelling tot hier in Andalucía waar ze een product tot z'n volle recht willen laten komen en dus bijna alleen maar zout gebruiken, gooien ze in Marokko een hele hoop kruiden bij het eten. Smaakt natuurlijk wel veel beter. Sappig vlees,
couscous, tajine, ovenverse koekjes en bladerdeegdingeskes gedrenkt in honing ... kwijl ... Soms kwam het eten bijna m'n strot uit. Niet omdat het niet lekker was maar man ze bleven me maar eten toestoppen... Zat ik met een lege mond of at ik een seconde of twee niet werd er al onmiddellijk couli couli naar me toegegooid. 'Eet eet', wat ik dan als een beleefd Belgje ook wel deed. Overal kregen we wel wat aangeboden. Marokkaans brood, pannenkoeken, vers vlees (heb zelfs lever gegeten. LEVER!), rijke olijfolie, zelfgemaakte confituur, verse Marokkaanse muntthee, sesamkoekjes (m'n favoriet!), verse koeienboter, heerlijk geurende olijven, ovenverse koffiekoeken... mmmm... Die mensen hadden niet veel, maar wát ze wel hadden, wilden ze maar al te graag delen!
Echt heel erg gastvrij land. Voordeel was ook wel dat we twee Marokkanen bij hadden die het woord voerden. En vieze Marokkanen op hun plaats zetten als ze iets ontfatsoenlijks over moi zeiden. Ja het is er ook wel een mannenwereld. Zo gaan vrouwen niet echt op café. Tenzij het uitdrukkelijk vermeld staat dat ook vrouwen in da bar zijn toegelaten. Maar zeker nooit 's avonds. Als vrouwen 's avonds in een bar zitten dan zijn dat hoeren. Tof. Daarom mochten we dus ook niet meegaan 's avonds. Zo zaten we met z'n allen in de auto en Kamal vroeg aan Elia of die niet mee wilde naar een of andere bar om een van zijn vrienden te ontmoeten. Elia zegt natuurlijk ja en ik wacht tot iemand mij zegt dat ik ook mee mag. Niks van. Ik kreeg het allemaal in de mot toen Yolanda en ik voor de deur werden afgezet en de mannen doorreden om een pint te gaan pakken. Nu ja 'pint'. Cola ofzo want alcohol vind je natuurlijk bijna nergens. Duh. Dus wij bleven braafjes thuis. Ugh. Niks voor mij... Het is duidelijk dat de vrouw echt wel veel lager op de ladder staat hier. Heel erg traditioneel allemaal. Daar komen ook de kaftans en de hoofddoeken bij kijken. Heel veel vrouwen dragen kaftans (om zich zo goed mogelijk te bedekken?) - lange kleurrijke gewaden die ze over hun kledij aantrekken. En hoofddoeken dragen ze ook. Hoewel ik ook veel meisjes en vrouwen zag zónder die sjaal om hun hoofd. Veel meer dan in België zijn de Marokkanen moderner. Maar dan heb ik het wel over de grote steden. In de kleine dorpen rijden ze nog rond met bebloede lakens na de huwelijksnacht om zo aan te tonen dat de bruid echt nog wel maagd was. Om maar een voorbeeldje te geven.
Bewonder maar wat foto's. We hebben ook lekker de toerist uitgehangen in Rabat (daar woonde Kamal, nu wonen zijn ouders in Kenitra).
Bidden geblazen...
Kamal gidste als een echt gids
Couli couli met de familie van Kamal.
Carne op straat
Net zoals het eten. Goedkoop en superlekker! In tegenstelling tot hier in Andalucía waar ze een product tot z'n volle recht willen laten komen en dus bijna alleen maar zout gebruiken, gooien ze in Marokko een hele hoop kruiden bij het eten. Smaakt natuurlijk wel veel beter. Sappig vlees,
couscous, tajine, ovenverse koekjes en bladerdeegdingeskes gedrenkt in honing ... kwijl ... Soms kwam het eten bijna m'n strot uit. Niet omdat het niet lekker was maar man ze bleven me maar eten toestoppen... Zat ik met een lege mond of at ik een seconde of twee niet werd er al onmiddellijk couli couli naar me toegegooid. 'Eet eet', wat ik dan als een beleefd Belgje ook wel deed. Overal kregen we wel wat aangeboden. Marokkaans brood, pannenkoeken, vers vlees (heb zelfs lever gegeten. LEVER!), rijke olijfolie, zelfgemaakte confituur, verse Marokkaanse muntthee, sesamkoekjes (m'n favoriet!), verse koeienboter, heerlijk geurende olijven, ovenverse koffiekoeken... mmmm... Die mensen hadden niet veel, maar wát ze wel hadden, wilden ze maar al te graag delen!
Echt heel erg gastvrij land. Voordeel was ook wel dat we twee Marokkanen bij hadden die het woord voerden. En vieze Marokkanen op hun plaats zetten als ze iets ontfatsoenlijks over moi zeiden. Ja het is er ook wel een mannenwereld. Zo gaan vrouwen niet echt op café. Tenzij het uitdrukkelijk vermeld staat dat ook vrouwen in da bar zijn toegelaten. Maar zeker nooit 's avonds. Als vrouwen 's avonds in een bar zitten dan zijn dat hoeren. Tof. Daarom mochten we dus ook niet meegaan 's avonds. Zo zaten we met z'n allen in de auto en Kamal vroeg aan Elia of die niet mee wilde naar een of andere bar om een van zijn vrienden te ontmoeten. Elia zegt natuurlijk ja en ik wacht tot iemand mij zegt dat ik ook mee mag. Niks van. Ik kreeg het allemaal in de mot toen Yolanda en ik voor de deur werden afgezet en de mannen doorreden om een pint te gaan pakken. Nu ja 'pint'. Cola ofzo want alcohol vind je natuurlijk bijna nergens. Duh. Dus wij bleven braafjes thuis. Ugh. Niks voor mij... Het is duidelijk dat de vrouw echt wel veel lager op de ladder staat hier. Heel erg traditioneel allemaal. Daar komen ook de kaftans en de hoofddoeken bij kijken. Heel veel vrouwen dragen kaftans (om zich zo goed mogelijk te bedekken?) - lange kleurrijke gewaden die ze over hun kledij aantrekken. En hoofddoeken dragen ze ook. Hoewel ik ook veel meisjes en vrouwen zag zónder die sjaal om hun hoofd. Veel meer dan in België zijn de Marokkanen moderner. Maar dan heb ik het wel over de grote steden. In de kleine dorpen rijden ze nog rond met bebloede lakens na de huwelijksnacht om zo aan te tonen dat de bruid echt nog wel maagd was. Om maar een voorbeeldje te geven.
Bewonder maar wat foto's. We hebben ook lekker de toerist uitgehangen in Rabat (daar woonde Kamal, nu wonen zijn ouders in Kenitra).
Bidden geblazen...
Kamal gidste als een echt gids
Couli couli met de familie van Kamal.
Carne op straat
ziet er gezellig uit
BeantwoordenVerwijderen