Stephanie beschouwt na

Kijk wie we hier hebben. Ik vond het zo stilaan tijd worden om de blog vanonder het stof uit te halen (de spinnenwebben het ik vakkundig door iemand ánder laten verwijderen/opzuigen/elimineren/verpletteren) en een wel heel erg late nabeschouwing te schrijven. Ondertussen ben ik al een tijdje terug, ben ik volop aan het jagen op een droomjob en lijkt Huelva alweer een mensenleven geleden. Af en toe steken die Huelva-blues nog wel eens de kop op... mijn remedie? Stalkergewijs uren naar de facebookprofielen van mede-onubenses staren. En dan ga ik wat bakken. Of wordt vdab.com nog eens aan een grondige droomjobopzoekbeurt onderworpen.

Dan volgt nu een zorgvuldig samengesteld lijstje met de dingen die ik zoal mis (want lijstjes... dáár ben ik goed in):

Overal liters olijfolie op gieten

Mijn roze/rode badkamer

Jamón, gambas, salmorejo, solomillo, patatas ali-oli, espinacas con garbanzos, montaditos, bocadillos, choco frito, adobo, salmorejo (ja, staat er al in, maar het is ook zo ongelofelijk hemels zalig), tinto de verano, verrukkelijke aceitunas, ravioli de manchego. Kortom: TAPAS. Goedkope tapas.

Hello, how are you? - I'm fine thank you. How are you? -- En daar wordt niet van afgeweken. NIET.

Helado ibense - en meer bepaald: filadelfia con arándanos, yaourt griego con miel - de beste ijscrème in héél Huelva. Wat zeg ik? Héél Andalucía.

Qué pasa mombasa? -- Mombasa. De beste bar van Huelva met zowat de beste ligging aka 5sec van mijn voordeur. Echt. Ooit getimed. Uhuh.

Eindeloze stranden

Goed weer. Warm weer. Zonnig weer. En Spanjaarden die tot 30 graden in laarzen en sjalen blijven rondlopen.

Ferias. De vele ferias. Feria de la tapa, Feria de la gamba, Feria de Cartaya. En bijbehorende rebujito (manzanilla en sprite) en daarbijbehorende kater, bingo-spelletjes, jamón-loterijen, gevulde churros, oude mannen die je blijven trakteren.

En last but not least: mijn piso incluis flatgenootjes, alle ongelofelijke mensen die ik daar heb leren kennen (Spaans, Amerikaans, Marokkaans, Belgisch, Nederlands, Engels, Italiaans, Sloveens etcetera etcetera etcetera) en Huelva. Huelva.

So long Rafael!

Sommige klassen vinden mij echt super. Ha. Echt hoor. En daarom kreeg ik niet 1 maar 2 verrassingsfeestjes. Met jamón, bocadillos, fanta limón, patatas en tarta. En kadootjes. Wat is het toch fijn om populair te zijn...

Mijn favoriete klas. Zo'n 30 leergierige 11 à 12-jarigen die mij aanbidden.

Sevillana's aan het dansen. Met Antonio. Ha.

Manu - het koddigste ding in Rafael Reyes

Ook één van m'n favoriete klassen.

they LOVE me. Echt.

Ga ik het lesgeven missen? Nee. Ga ik de kinderen missen? Sommigen. Ik heb me er goed geamuseerd. Ook omdat ik niet alleen was -- Jeff stond in dezelfde school. Voor alle kutmomenten waren er evenveel mooie momenten. Dag Rafael Reyes. Tot... ? un beso

Madrid, met 'n vleugje Salamanca

Naast al het afscheidnemen - ja zo langzaamaan beginnen de mensen huiswaarts te keren en daar komt onvermijdelijk soms een hard afscheid bij aan te pas - was er ook tijd voor een citytrip. Naar waar? Daar! Madrid. De hoofdstad van het land waar ik een dikke 9 maanden heb gewoond. Samen met een andere auxiliar, Kathy (die ik in Madrid moest achterlaten want zij vertrok naar huis en ik naar wel... ook naar huis, maar Huelva...) de stad dan maar gaan verkennen. Eerste indruk? Barcelona heeft toch nog een streepje voor. Misschien ook omdat we er een 7-uur-durende busrit voor over moesten hebben... Goed al bij al is Madrid toch de moeite waard om naartoe te trekken. Plaza Sol met een beer en een aardbeienboom, Gran Vía met leuke winkeltjes, Palacio Royal met Plaza de Oriente om te royalty-watchen, Plaza Mayor om mensen na te staren, Parque Retiro om lekker rond te kuieren, sangria te drinken, een bocadillo te eten of een bootje te varen, Chocolatería Ginés voor overheerlijke churros con chocolate en de rommelmarkt El Rastro om tussen duizenden andere toeristen naar snuisterijen te rommelen. Maar Madrid staat vooral bekend om zijn musea. Het Prado en Reina Sofia. Maar ook Museo Thyssen (er volgt nog een naam op maar die is onmogelijk om te onthouden. Heeft wat weg van Duits-Hongaars-alien) hoort in het lijstje. Ik heb echt de meest ongelofelijke schilderijen gezien. Dalí, Picasso, Goya, Velásquez, El Greco, Miró, Monet, Van Gogh, ik weet niet nog wat. En ja, ik heb voor Guernica gestaan. Jawel. En las Meninas. En nog een heleboel anderen waarover ik nu lekker kan opscheppen dat ik ze in het echt gezien heb. Qué quay! Enkele sfeerbeelden:

El oso y el madroño

Palacio Royal y Plaza de oriente

The one and only: Guernica

Petit four... kwijl

En we hebben er ook een avondje Salamanca tussen gegooid. Redelijk goed te doen. Slechts 2,5 uur met de bus. Zo'n 4 jaar geleden heb ik daar al eens gezeten. Voor een zomercursus Spaans (vlijtig hé). Toen we Salamanca binnenreden kwam het allemaal terug. Wat een ongelofelijke stad toch. Adembenemend. Én we hebben de kikker gevonden! Geluk voor het leven! Op de prachtig, uitgebreid gedecoreerde gevel van de universiteit van Salamanca heeft de architect (vraag me niet hoe die heet want ik heb er geen flauw idee van) indertijd ergens een kikker verstopt. Bij wijze van mopje. Nu is die zowat het symbool van de stad geworden. En er was bovendien net een kunstfestival aan de gang. Vanalles te doen dus. Kijk en geniet (lees: wees jaloers):

Plaza Mayor, by night. Een van de mooiste in heel Espain

Opgelucht met ons levenslang geluk, na het vinden van die verdomd kleine kikker!

Bij zonsondergang...

Albufeira, Portugal

Voor half Groot-Brittannië hét vakantieparadijs maar voor ons, auxiliares, het laatste-weekendje-met-z'n-allen-weg oord. En wat voor een weekend was het. Beeld je 15 auxiliares en enkele Spanjaarden in die nog een laatste keer alles willen doen, zien, geven voor de hele meute terug naar huzze trekt. Ja. Een tekening moet ik er niet bij maken zeker? Fijn was het wel. Een perfecte afsluiter.

Een kleine anekdote over hoe we de lange route naar huis moesten nemen. Er rijden welgeteld 2 bussen tussen Huelva en Albufeira. Voor onze ticktes heen stond ik al om half 7 in het busstation te wachten. De bus zat al vol, maar er waren plaatsen vrijgehouden voor Sevilla. De (zo waar) vriendelijke loketmevrouw heeft toen naar haar baas gebeld en die heeft voor ons 'speciaal' de plekjes vrijgegeven. Tomaaaa! De bus terug nemen - van Albufeira naar Huelva - was andere kak. We konden de tickets niet op voorhand kopen dus moesten we noodgedwongen zondagmiddag (na slechts een paar uurtjes slaap) naar het busstation. Bleek de (laatste!) bus toch al wel niet helemaal vol te zitten zeker. Kut. We moesten de volgende dag werken en dus echt wel in Huelva geraken. Dus hop taxi in. De bus op naar het treinstation. De trein op. Ijsje. Hop de ferry op - om de grens over te steken. En terug de bus op. Na een ongelofelijke reis van niet minder dan 8u zijn we toch thuis geraakt. Al bij al viel het nog wel mee, maar als je ziet dat de rit normaal gezien amper 2 uurtjes duurt...