Stephanie beschouwt na

Kijk wie we hier hebben. Ik vond het zo stilaan tijd worden om de blog vanonder het stof uit te halen (de spinnenwebben het ik vakkundig door iemand ánder laten verwijderen/opzuigen/elimineren/verpletteren) en een wel heel erg late nabeschouwing te schrijven. Ondertussen ben ik al een tijdje terug, ben ik volop aan het jagen op een droomjob en lijkt Huelva alweer een mensenleven geleden. Af en toe steken die Huelva-blues nog wel eens de kop op... mijn remedie? Stalkergewijs uren naar de facebookprofielen van mede-onubenses staren. En dan ga ik wat bakken. Of wordt vdab.com nog eens aan een grondige droomjobopzoekbeurt onderworpen.

Dan volgt nu een zorgvuldig samengesteld lijstje met de dingen die ik zoal mis (want lijstjes... dáár ben ik goed in):

Overal liters olijfolie op gieten

Mijn roze/rode badkamer

Jamón, gambas, salmorejo, solomillo, patatas ali-oli, espinacas con garbanzos, montaditos, bocadillos, choco frito, adobo, salmorejo (ja, staat er al in, maar het is ook zo ongelofelijk hemels zalig), tinto de verano, verrukkelijke aceitunas, ravioli de manchego. Kortom: TAPAS. Goedkope tapas.

Hello, how are you? - I'm fine thank you. How are you? -- En daar wordt niet van afgeweken. NIET.

Helado ibense - en meer bepaald: filadelfia con arándanos, yaourt griego con miel - de beste ijscrème in héél Huelva. Wat zeg ik? Héél Andalucía.

Qué pasa mombasa? -- Mombasa. De beste bar van Huelva met zowat de beste ligging aka 5sec van mijn voordeur. Echt. Ooit getimed. Uhuh.

Eindeloze stranden

Goed weer. Warm weer. Zonnig weer. En Spanjaarden die tot 30 graden in laarzen en sjalen blijven rondlopen.

Ferias. De vele ferias. Feria de la tapa, Feria de la gamba, Feria de Cartaya. En bijbehorende rebujito (manzanilla en sprite) en daarbijbehorende kater, bingo-spelletjes, jamón-loterijen, gevulde churros, oude mannen die je blijven trakteren.

En last but not least: mijn piso incluis flatgenootjes, alle ongelofelijke mensen die ik daar heb leren kennen (Spaans, Amerikaans, Marokkaans, Belgisch, Nederlands, Engels, Italiaans, Sloveens etcetera etcetera etcetera) en Huelva. Huelva.

So long Rafael!

Sommige klassen vinden mij echt super. Ha. Echt hoor. En daarom kreeg ik niet 1 maar 2 verrassingsfeestjes. Met jamón, bocadillos, fanta limón, patatas en tarta. En kadootjes. Wat is het toch fijn om populair te zijn...

Mijn favoriete klas. Zo'n 30 leergierige 11 à 12-jarigen die mij aanbidden.

Sevillana's aan het dansen. Met Antonio. Ha.

Manu - het koddigste ding in Rafael Reyes

Ook één van m'n favoriete klassen.

they LOVE me. Echt.

Ga ik het lesgeven missen? Nee. Ga ik de kinderen missen? Sommigen. Ik heb me er goed geamuseerd. Ook omdat ik niet alleen was -- Jeff stond in dezelfde school. Voor alle kutmomenten waren er evenveel mooie momenten. Dag Rafael Reyes. Tot... ? un beso

Madrid, met 'n vleugje Salamanca

Naast al het afscheidnemen - ja zo langzaamaan beginnen de mensen huiswaarts te keren en daar komt onvermijdelijk soms een hard afscheid bij aan te pas - was er ook tijd voor een citytrip. Naar waar? Daar! Madrid. De hoofdstad van het land waar ik een dikke 9 maanden heb gewoond. Samen met een andere auxiliar, Kathy (die ik in Madrid moest achterlaten want zij vertrok naar huis en ik naar wel... ook naar huis, maar Huelva...) de stad dan maar gaan verkennen. Eerste indruk? Barcelona heeft toch nog een streepje voor. Misschien ook omdat we er een 7-uur-durende busrit voor over moesten hebben... Goed al bij al is Madrid toch de moeite waard om naartoe te trekken. Plaza Sol met een beer en een aardbeienboom, Gran Vía met leuke winkeltjes, Palacio Royal met Plaza de Oriente om te royalty-watchen, Plaza Mayor om mensen na te staren, Parque Retiro om lekker rond te kuieren, sangria te drinken, een bocadillo te eten of een bootje te varen, Chocolatería Ginés voor overheerlijke churros con chocolate en de rommelmarkt El Rastro om tussen duizenden andere toeristen naar snuisterijen te rommelen. Maar Madrid staat vooral bekend om zijn musea. Het Prado en Reina Sofia. Maar ook Museo Thyssen (er volgt nog een naam op maar die is onmogelijk om te onthouden. Heeft wat weg van Duits-Hongaars-alien) hoort in het lijstje. Ik heb echt de meest ongelofelijke schilderijen gezien. Dalí, Picasso, Goya, Velásquez, El Greco, Miró, Monet, Van Gogh, ik weet niet nog wat. En ja, ik heb voor Guernica gestaan. Jawel. En las Meninas. En nog een heleboel anderen waarover ik nu lekker kan opscheppen dat ik ze in het echt gezien heb. Qué quay! Enkele sfeerbeelden:

El oso y el madroño

Palacio Royal y Plaza de oriente

The one and only: Guernica

Petit four... kwijl

En we hebben er ook een avondje Salamanca tussen gegooid. Redelijk goed te doen. Slechts 2,5 uur met de bus. Zo'n 4 jaar geleden heb ik daar al eens gezeten. Voor een zomercursus Spaans (vlijtig hé). Toen we Salamanca binnenreden kwam het allemaal terug. Wat een ongelofelijke stad toch. Adembenemend. Én we hebben de kikker gevonden! Geluk voor het leven! Op de prachtig, uitgebreid gedecoreerde gevel van de universiteit van Salamanca heeft de architect (vraag me niet hoe die heet want ik heb er geen flauw idee van) indertijd ergens een kikker verstopt. Bij wijze van mopje. Nu is die zowat het symbool van de stad geworden. En er was bovendien net een kunstfestival aan de gang. Vanalles te doen dus. Kijk en geniet (lees: wees jaloers):

Plaza Mayor, by night. Een van de mooiste in heel Espain

Opgelucht met ons levenslang geluk, na het vinden van die verdomd kleine kikker!

Bij zonsondergang...

Albufeira, Portugal

Voor half Groot-Brittannië hét vakantieparadijs maar voor ons, auxiliares, het laatste-weekendje-met-z'n-allen-weg oord. En wat voor een weekend was het. Beeld je 15 auxiliares en enkele Spanjaarden in die nog een laatste keer alles willen doen, zien, geven voor de hele meute terug naar huzze trekt. Ja. Een tekening moet ik er niet bij maken zeker? Fijn was het wel. Een perfecte afsluiter.

Een kleine anekdote over hoe we de lange route naar huis moesten nemen. Er rijden welgeteld 2 bussen tussen Huelva en Albufeira. Voor onze ticktes heen stond ik al om half 7 in het busstation te wachten. De bus zat al vol, maar er waren plaatsen vrijgehouden voor Sevilla. De (zo waar) vriendelijke loketmevrouw heeft toen naar haar baas gebeld en die heeft voor ons 'speciaal' de plekjes vrijgegeven. Tomaaaa! De bus terug nemen - van Albufeira naar Huelva - was andere kak. We konden de tickets niet op voorhand kopen dus moesten we noodgedwongen zondagmiddag (na slechts een paar uurtjes slaap) naar het busstation. Bleek de (laatste!) bus toch al wel niet helemaal vol te zitten zeker. Kut. We moesten de volgende dag werken en dus echt wel in Huelva geraken. Dus hop taxi in. De bus op naar het treinstation. De trein op. Ijsje. Hop de ferry op - om de grens over te steken. En terug de bus op. Na een ongelofelijke reis van niet minder dan 8u zijn we toch thuis geraakt. Al bij al viel het nog wel mee, maar als je ziet dat de rit normaal gezien amper 2 uurtjes duurt...

Tornado in Cartaya!

Na een aardbeving hier in Huelva, tientallen overstromingen in de regio de voorbije winter, is er nu ook een tornado in Cartaya gepasseerd. Ja. In het kleine boerengat van nog geen 8000 man waarvan het merendeel bejaard of roemeens is, hebben ze een tornado gezien. Mijn eerste reactie? Ik moest lachen... De Spanjaarden kennende dacht ik dat er waarschijnlijk een kleine windhoos was opgedoken die hier en daar wat onkruid had uitgetrokken of een vuilnisbak had doen omwaaien... tot ik de video op youtube zag... Het was overal op het nieuws, in de kranten...

http://www.youtube.com/watch?v=H76fmtcbSZc

Marokko; het land van kaftans, couli couli, fooien en dirhams

Ja. Amper 3 dagen na het hele Semana Santa verhaal zat ik woensdagochtend al terug op het vliegtuig met Elia (kamergenoot), Noamen (of kort Noa, vriend van Kamal) en Yolanda (is getrouwd met Noa) richting Fés. We kregen het even benauwd toen de piloot net voor vertrek meldde dat het vliegtuig aan de grond moest blijven omdat het weer in Fés “onder de meteorologische waarden” was. Omdat we niet echt warme kledij hadden gepakt en omdat we toch wel echt naar Marokko wilden. Maar na een uurtje opgesloten te zitten in het vliegtuig kondigde de piloot aan dat het weer aan het verbeteren was en we dus konden opstijgen. Dus hasta luego España en salam Marokko. Met onze gehuurde auto (voor amper 30 euro per dag!) de weg op richting Sidi Kacem, het dorp waar de grootouders van Noa wonen. En zo kwamen we dus terecht in het Marokkaanse verkeer...

Hoe kan ik dat het best beschrijven? ... Hmm ... Pure chaos. Verkeerslichten? Ja, af en toe staan die er. Witte lijnen, zebrapaden, haaientanden? Ja, da's schoon é. Rijstroken? Links of rechts? Wacht daar in het midden is nog plek. Een rondpunt oprijden? En gaaaaaaaaaaan en hopen dat je niets raakt. Voorrang van rechts? Niks van. Voetgangers, fietsers, brommertjes, ezels en karretjes OVERAL! Snelheidsbeperkingen? Volgen, maar alleen als er politie in de buurt is natuurlijk. En als je gepakt wordt, schuif je gewoon 20 dirham (10 dirham is ongeveer 1 euro) in hun handen y ya está. Hoewel Kamal toch een boete onder z'n neus geduwd kreeg toen hij te snel reed. Maar even 10 dirham in hun handpalm en boete van ocharme 50 dirham (5 euro dus). Niks.

Er wordt nogal makkelijk een dirham gegeven. Een van de geboden (of hoe die dingen ook noemen) in de Koran is dat je diegene moet helpen die minder hebben dan jij. Dus geven ze gemakkelijk een dirhammetje aan wie erom vraagt. Ook fooien. Overal. Echt ooooveral. Staan ze er om je een parkeerplek aan te duiden. Fooi. Staan ze ergens om je uit je parkeerplek te leiden. Fooi. Geven ze je een uitleg over hoe je ergens moet raken. Fooi. Geven je ze de meest nutteloze uitleg over hoe je ergens moet raken. Fooi. Fooi. Fooi. Fooi. Maar goed. Een dirham is niet veel. Kon er nog wel eens vanaf. Zeker omdat alles zo ongelofelijk goedkoop is. En echt wel heel erg goedkoop. Soms zo goedkoop dat ik me bijna schuldig voelde als ik iets kocht...
Net zoals het eten. Goedkoop en superlekker! In tegenstelling tot hier in Andalucía waar ze een product tot z'n volle recht willen laten komen en dus bijna alleen maar zout gebruiken, gooien ze in Marokko een hele hoop kruiden bij het eten. Smaakt natuurlijk wel veel beter. Sappig vlees,

couscous, tajine, ovenverse koekjes en bladerdeegdingeskes gedrenkt in honing ... kwijl ... Soms kwam het eten bijna m'n strot uit. Niet omdat het niet lekker was maar man ze bleven me maar eten toestoppen... Zat ik met een lege mond of at ik een seconde of twee niet werd er al onmiddellijk couli couli naar me toegegooid. 'Eet eet', wat ik dan als een beleefd Belgje ook wel deed. Overal kregen we wel wat aangeboden. Marokkaans brood, pannenkoeken, vers vlees (heb zelfs lever gegeten. LEVER!), rijke olijfolie, zelfgemaakte confituur, verse Marokkaanse muntthee, sesamkoekjes (m'n favoriet!), verse koeienboter, heerlijk geurende olijven, ovenverse koffiekoeken... mmmm... Die mensen hadden niet veel, maar wát ze wel hadden, wilden ze maar al te graag delen!


Echt heel erg gastvrij land. Voordeel was ook wel dat we twee Marokkanen bij hadden die het woord voerden. En vieze Marokkanen op hun plaats zetten als ze iets ontfatsoenlijks over moi zeiden. Ja het is er ook wel een mannenwereld. Zo gaan vrouwen niet echt op café. Tenzij het uitdrukkelijk vermeld staat dat ook vrouwen in da bar zijn toegelaten. Maar zeker nooit 's avonds. Als vrouwen 's avonds in een bar zitten dan zijn dat hoeren. Tof. Daarom mochten we dus ook niet meegaan 's avonds. Zo zaten we met z'n allen in de auto en Kamal vroeg aan Elia of die niet mee wilde naar een of andere bar om een van zijn vrienden te ontmoeten. Elia zegt natuurlijk ja en ik wacht tot iemand mij zegt dat ik ook mee mag. Niks van. Ik kreeg het allemaal in de mot toen Yolanda en ik voor de deur werden afgezet en de mannen doorreden om een pint te gaan pakken. Nu ja 'pint'. Cola ofzo want alcohol vind je natuurlijk bijna nergens. Duh. Dus wij bleven braafjes thuis. Ugh. Niks voor mij... Het is duidelijk dat de vrouw echt wel veel lager op de ladder staat hier. Heel erg traditioneel allemaal. Daar komen ook de kaftans en de hoofddoeken bij kijken. Heel veel vrouwen dragen kaftans (om zich zo goed mogelijk te bedekken?) - lange kleurrijke gewaden die ze over hun kledij aantrekken. En hoofddoeken dragen ze ook. Hoewel ik ook veel meisjes en vrouwen zag zónder die sjaal om hun hoofd. Veel meer dan in België zijn de Marokkanen moderner. Maar dan heb ik het wel over de grote steden. In de kleine dorpen rijden ze nog rond met bebloede lakens na de huwelijksnacht om zo aan te tonen dat de bruid echt nog wel maagd was. Om maar een voorbeeldje te geven.
Bewonder maar wat foto's. We hebben ook lekker de toerist uitgehangen in Rabat (daar woonde Kamal, nu wonen zijn ouders in Kenitra).

Bidden geblazen...

Kamal gidste als een echt gids

Couli couli met de familie van Kamal.

Carne op straat

Semana Santa: procesiones, Barcelona, Palma de Mallorca y Fantasia en Marruecos

Semana Santa aka 'Heilige Week' oftewel Goede Week mét Pasen op zondag betekent hier in Spanje (en dan vooral hier in Andalucía en albovenal Sevilla) een week van processies, wierook, misvieringen, Jezussen en Maria's, tromgeroffel, fanfares, kaarsvet in de straten en geen chocolade eieren. Ja. Pasen betekent hier niet paaseieren rapen en jezelf een overdosis chocolade eten. Nee. Pasen staat hier volledig in het teken van ellelange processies die elke dag urenlang op een slakkentempo door de straten trekken. Voor en achter de enorm kitscherige beeltenissen van De Maagd Maria en Jezus lopen de nazarenos, die in tegenstelling tot wat je op het eerste zicht zou denken niet tot de KKK behoren maar wel de boetedoeners uitbeelden. En ja, mensen huilen en buigen het hoofd als de beelden voorbij worden gedragen. Zo gaat dat hier. Helemaal NIET wat ik had verwacht, erg Spaans allemaal én indrukwekkend. Ja, dát vooral.

Onze (die van mij en m'n reisgenootjes Kathy en Ashley) eigen heilige week stond helemaal volgepland. Eerste halte? Barcelona. De op één na grootste stad van Spanje, de hoofdstad van Catalunya, vol met parels van Gaudí (die trouwens ook in Barcelona stierf; hij werd aangereden door een tram...). Drie dagen in deze magische stad was allesbehalve voldoende. Misschien is het omdat ik in het kleine, lelijke Huelva woon en dus voortdurend onder de indruk ben van alles waar geen graffiti op staat, maar toen ik eindelijk in Park Guell stond, had ik toch een krop in mijn keel... Dat kunnen we ook alweer van mijn te-zien-lijstje schrappen. Met de Sagrada Família (mooi, maar dat ding mogen ze trouwens echt wel eens gaan afwerken), Casa Battló (waar je trouwens geen enkele rechte lijn vindt), Las Ramblas, Plaça Catalunya (met veel te veel duiven), Montjüic (althans de voet van want voor we er arriveerden dachten we niet dat het ook werkelijk een 'berg' zou zijn), wat gezellig buurten als el Barrio Gótico en niet te vergeten, de Boquería (overdekte mercado met allerlei lekkernijen), hebben we toch een mooi deel van Barcelona bewonderd.

Palma de Mallorca was onze volgende halte. Het was stralend weer, maar nét niet warm genoeg (althans voor ons, Onubensen (inwoners van Huelva) die gewoon zijn aan de warme temperaturen van Andalucía, maar voor alle Engelsen en Duisters was het dat wél) om lekker languit op het strand te gaan liggen bakken. Wel warm genoeg voor een megatoeristische dag op zo een megatoeristische dubbeldekkertoerbussen. Gewapend met een camera reden we zo doorheen Palma en hadden we het op een dik uur allemaal wel gezien. Palma is een mooie stad, maar als je niet echt het strand op kan, valt er weinig te beleven.

De Fantasía en Marruecos lonkt al... Eerst nog even een dagje overhuis om onze rugzak te herpakken en even op adem te komen. De nacht ervoor zaten we trouwens vast in Sevilla. Ons hostel lag, natuurlijk, nét middenin de route van de processie. Leuk. Waar je anders 10 minuten over doet, heeft ons toen een uur en een half gekost. Zo'n processie omzeilen is geen kinderspel... Sla je de ene straat in om de fanfare te ontwijken, sta je plots oog in oog met zo een van die nazarenos of een Spaanse furieuze bomma die het niet zo fijn vindt dat 3 meisjes met een rugzak aan haar vragen hoe ze in godsnaam uit de hele chaos raken als zij in de verre verte al de Maagd ziet aankomen...

Goed, Marokko dan. Zucht... Marokko... AFRIKA! En een stempel meer in m'n paspoortboekje. Het was een georganiseerde reis door de organisatie We Love Spain (waar mijn flatgenoten hier in Huelva voor werken trouwens en dus ging Kamal ook mee...). Ja, een georganiseerde reis. Dat wil dus zeggen nog zo'n 40 andere reislustigen. Niet echt mijn ideale beeld van een reis in Marokko maar kom, zo leer je nog eens nieuwe interessante mensen kennen. Op het busschema (we hadden maar drie dagen en dus proppen ze zo veel mogelijk in 1 dag waardoor je wel wat tijd op de bus spendeert) stonden Tanger, Tetouan en Chefchouan. Chefchouan was m'n favoriete plek. Een klein idyllisch dorpje op in de bergen. Een beetje toeristisch maar wel bijna magisch. Het hele dorp werd wit en blauw geschilderd; wit om de warmte buiten te houden en blauw om de talrijke muggen te weren.

Jeeeeeeuj kamelen!

Chefchouan in de bergen en de beste gids ooit. OOIT.