Ciao bella

los de Ginés Martin 22 1ext
vlnr: Elia, yo, Barbara, Kamal

Eén van de leukste dingen aan reizen en ontdekken is dat je nieuwe, interessante mensen ontmoet die je in je gewone alledaagse leven niet zou kennen. Tegelijkertijd, één van de minst leuke dingen aan reizen is dat je uiteindelijk terug afscheid moet nemen van onvergetelijke persoonlijkheden. Dus, woensdagochtend half zeven liep m'n wekker af om samen met Barbarita voor een laatste keer als compañeras de piso te ontbijten. Dan met z'n allen de auto in, richting Sevilla, richting vlieghaven. Want Barbara's erasmussemester was voorbij. Tijd dus om terug naar huis te gaan. Naar Sardinië. Mijn Italiaanse mama weg. Kut. Uiteindelijk is het toch nog een leuke dag geworden, ongewoon vermoeiend maar leuk. Na gewuif en gebleit met m'n 2 overigen compañeros Sevilla ingetrokken voor een biertje en tapas (claro!). Die avond zou ik alleen thuis zitten. Voor Kamal ondenkbaar dus troonde hij me mee naar een verjaardagsfeestje. En daar zag ik m'n nieuwe flatgenoot, Manuela. En tis tog zekers gen toffe...doeme.

Dit weekend is het puente. Zondag is het namelijk Día de Andalucía en dan werken ze hier op maandag natuurlijk niet (en vrijdag maar ik werk noit op vrijdag zodus heeft die extra dag geen effect op mij). Omdat Stephanie hier voor Semana Santa (paasvakantie) een leuke reis gepland heeft (Barcelona, Mallorca, Sevilla, Marocco), moet ze nu een beetje op haar dinero letten en omdat ze veel te graag eet en koffie drinkt, moet ze dan maar besparen op verre uitstapjes.

Als afsluiter, het hoogtepunt van mijn week: donderdag, laatste lesuur, Engels met m'n lievelingsgroep (1°ESO, bilingual). We hadden het over poëzie schrijven. En kleine lieve Prado stond op en vroeg of ie een gedichtje mocht opzeggen. Voor mij. Eentje dat ie zelf geschreven had. Daar kan je toch niet nee op zeggen?

Wist je dat ...

... België eigenlijk helemaal niet in Europa ligt maar in Amerika? Met dank aan Jesús, 11 jaar, leerling aan het IES Rafael Reyes, tijdens mijn les Engels.

La locura de Carnaval de Cádiz!

Carnaval in Cádiz. Wow. K locura! Want Carnaval vier je in Cádiz. Aan de kust, liefst nog op het strand. Weken op voorhand werd het hotel al vastgelegd, de auto's gehuurd en er werd natuurlijk ook gebrainstormd over nuestro disfraz. Geen hot bikerchicks of sexy sailors maar wél 8 weerpatronen en Lala Vasquez: zon, regen, wolk, bliksem, wind, orkaan, ijs, sneeuw en een CNN-weervrouw!

Don't we look FA-BU-LOUS?

Vrijdagochtendvroeg verzamelden 9 opgewonden auxiliares aan het treinstation om 2 auto's op te pikken. Raad eens wie er moest rijden? Ik. Tuurlijk, want die Amerikanen rijden natuurlijk alleen maar met automatische wagens. De andere wagen was voor de andere Stephanie die vorig jaar getrouwd is met een Spanjaard, hier in Huelva al 3 jaar woont en dus wel met versnellingen kan rijden. Dus, meiden én bagage inladen en hop autosnelweg op naar Cádiz. Niet de eerste keer dat ik daar was maar toen ik in september ging, zijn we met de bus en trein geweest. Eigenlijk is de weg naar Cádiz wel kut. Op zich ligt het niet ver van Huelva maar omdat er een natuurreservaat tussen deze idyllische "steden" ligt moet je omrijden via Sevilla. Een rit van iets minder dan 3 uur. Hoewel wij er iets langer over deden omdat een mens natuurlijk ook wel moet eten. Eens in Cádiz aangekomen, moesten we op zoek naar ons hotel. Een superduper 4-sterren hotel buiten het centrum. En dan nu het antwoord op de vraag: hoe kan een bende arme auxiliares zich zo'n duur hotel veroorloven? Simpel. 1 hotelkamer. Komt neer op 4 mensen in bed, 5 mensen op de grond en een hele hoop bagage, rum, vodka, croissants, muffins en chips.
Dus. Vrijdag, de dag voor het grote event. Wat doet een bende tijdelijk Spaanse Amerikanen én een Belg dan? Hit the bars! Of 1 bar waar je dan 5 uur lang blijft zitten, bier en champagne drinkt, de obers zwoele blikken toewerpt om gratis chupito's te krijgen om dan om half 10 's avonds 'gelukkig' pizza te gaan vreten en een beetje later op de grond van onze hotelkamer in 'n slaapzak neer te ploffen. Good times...
Zaterdagochtend, ontbijt en koffie en Cádiz verkennen. Geen regen maar wel pokkenkoud... Gelukkig heb ik Cádiz al in volle zonglorie kunnen zien (m'n eerste reis, voor de vergeetachtigen onder jullie) zodat ik zoals anderen niet al te teleurgesteld was. Na lunch en een welverdiende siesta dan tijd om ons in onze outfits te heisen! M'n tante kan trots zijn. Het is geen tulprok geworden maar wel een leuk jurkje. Jawel, naast een ongelofelijke talenknobbel heeft Estefie ook een 'naaiknobbel' (hm hm). Wie weet schuilt er toch nog een huisvrouw in mij. Ha. Swat, terug naar onze hotelkamer. Beeld je eens in, 9 meisjes die zich allemaal tegelijkertijd moeten klaarmaken ... Schminkborstels, haarlak, haarschuivertjes, glitterlak, popmuziek, verfspuitbussen, glittergel, parfum, valse wimpers, oogschaduw in de meeste flashy kleuren, de meest waanzinnige outfits ooit en dat allemaal met 3 spiegels, 1 badkamer, 1 krultang en 1 steiltang én een paar 'speciale' frisdrankflessen ... En dan hop de koude in. Want wie wil er nu een dikke alles-bedekkende jas over zijn superformiweldigeindefantakolosachtige kostuum dragen? Wij niet. Nee. Iets dat we ons na een paar uur buiten in open lucht dik beklaagd hebben. Want Carnaval wordt en masse in de straten van Cádiz gevierd. En als ik zeg en masse dan bedoel ik en grande masse. Koeien, Buzz Lichtyear, Waldo's, Indianen, douchecabines, slangenbezweerders, wc-potten, gorilla's met penissen, om maar een paar voorbeelden te noemen. K locura ...
De rit terug zondag kon alleen maar na een paar uur diepe slaap en een dutje en koffie en een vettige hamburger en met luide muziek.
Terug in Huelva, auto's binnenbrengen, chocolade eten en bed opnieuw in. Om dan maandagochtend om 7 uur terug uit bed te moeten om een les technologie te gaan geven ...

Carnaval 2010 de Cádiz? Succes!

Una oda pa' Huelva

Ik kan het niet beter zeggen ... Luister en bewonder ... Va por ti ...

http://www.youtube.com/watch?v=L7_h6GhWj4Q

Schoon é?

pequeña anécdota (2)

Op een zonnige middag gingen we (we = Jeff, Luz (een leerkracht Engels, schat van een mens maar verschrikkelijk slechte leerkracht) en ik ) een koffie drinken. We wandelen door de poort, passeren een paar rokende tieners (leerlingen?) - heel gewoon in España - en ruiken wat anders dan enkel tabak. Stonden er een paar gasten aan de schoolpoort in het zicht van alle leerkrachten en kleine onschuldige (hm) 11-jarige leerlingen joints te roken. Echt? En niemand die er wat van zegt. Niemand. Bon, het is niet alles behalve ongewoon om een walm op te vangen maar voor de schoolpoort? Serieus? ugh ...

pequeña anécdota

Soms zorgt het Spaanse Engels van m'n studentjes nogal voor wat verwarring. En oncontroleerbare lachbuien. Bij mij dan. Una pequeña anécdota:

Maandag, 5de lesperiode, Engels in ESO 1. Deze klas zit niet in het Engelse programma, en dat is er duidelijk aan te merken. Om hen wat woorden aan te leren, speelden we een alfabetspel. Heel eenvoudig, ze moesten gewoon voor elke letter zo veel mogelijk woorden vinden. Het ging nog geeneens niet zo slecht. Gelukkig had ik het spelletje al eens in een andere klas gespeeld en kon ik al op voorhand raden welke woorden ze min of meer gingen zeggen - of zeg maar brullen. Het is al erg genoeg dat de leerkrachten zelf niet weten hoe ze de helft van de Engelse woorden moeten uitspreken maar als de kinderen een kwartier lang /namé/ naar mij roepen als ze eigenlijk het eenvoudige woord /neim/ bedoelen dat ik te weten kwam nadat ze mij het woord ook in het Spaans gaven (nombre - NL: naam), dan zakt de moed mij soms in de schoenen. Maar goed, dat is weer een heel ander verhaal.
Dus, alfabetspel, de letter D was aan de beurt. Alles verloopt ma o meo (lees: más o menos, op z'n andalú NL: min of meer) vlotjes tot een meisje (vraag me niet hoe het kind noemt, het zal waarschijnlijk wel María, Rocio of Yolanda zijn*) plots vol overtuiging het volgende woord, - althans zo verstond ik het toch - uitroept: dick. Voor diegene die niet thuis zijn in het Engels, zoek het maar op in een woordenboek, geen woord voor een 11-jarige. Absoluut niet.jEr zijn dan een paar dingen die Estephie doet. Eerst een volle minuut met open mond naar het kind staren, dan naar de leerkracht om bevestiging te zoeken, dan haar het woord laten herhalen en dan ... in een lachbui schieten. Ik wist écht niet waar ik het had. Excavar was het, graven, dat in het Engels dig is en NIET uitgesproken wordt met een K aan het einde mar WEL met de Franse G. Klein verschil. Kleintje.
En het is nog niet gedaan. Oh nee. Nog geen 5 minuten later, bij de letter F, roept kleine 12-jarige Rocio met haar laag make-up van 15 centimeter: fucking. Jawel. U leest het goed. Djeezes ... Het kind dat dat ze het over voetbal had. Niet dus, lieverd. En dan de commentaar van de leerkracht op haar f****** (!!!): "Well, it's also a teamsport" Pardon?




* Mocht je het nog niet weten: Spanjaarden zijn ongelofelijk on-origineel als het op naamgeving aankomt. Soms lijkt het wel (en eigenlijk is het ook zo) of iedereen heet José Miguel, Antonio, Fernando, Javi, Jesús - voor de mannen - of dus Rocio, Yolanda, María, Carmen - voor de vrouwen. Niks mis mee, handig in de klas want ik moet meer dan 150 namen onthouden van kinderen die ik om de 2 weken zie maar o zo verschrikkelijk saai ... traditioneel ... Spaans dus.

Als je de bus naar je werk neemt ...

... val dan vooral niet in slaap zodat je wel degelijk op je werkplaats terechtkomt en niet in een godvergeten gat als Isla Cristina, bijvoorbeeld. Jawel. Het moest er ooit toch eens van komen. Dinsdagochtend moest ik de bus naar Cartaya nemen omdat ik een uurtje later mocht beginnen. Eens op de bus dacht ik m'n ogen heel even te sluiten, 15 minuutjes ofzo - de rit duurt maar een goeie 25 minuten. Na, wat ik dacht dat maar 5 minuten waren, voelde ik wat aan m'n schouder. De buschauffeur. Met de melding dat we aan de eindhalte waren. In Isla Cristina. Kak. Die 5 minuten waren er dus eigenlijk 30. Gelukkig was het een vriendelijk chauffeur en heeft ie me afgezet aan een bushalte zodat ik de bus - terug - kon nemen naar Cartaya en een uur te laat aan m'n werkdag kon beginnen.