segunda semana en Huelva

Week 2 was een interessante week.
Zo zijn we naar een paar Erasmusfeestjes geweest, een makkelijke manier om nieuwe mensen te leren kennen. Véél nieuwe mensen. Ik heb het gevoel dat ik de afgelopen week meer mensen heb gekust (2 besos!) dan in heel m'n leven ... En al die námen! het ene oor in, het andere eruit. Met als gevolg dat je zo af en toe te horen krijgt: we've already met ... Oeps. En dat je een smsje krijgt met de vraag: Hey! What are you up to tonight? En ik: [euhm] Who is this? Nah, zo heb je al eens iets te doen. Eén van die feestjes begon met een kleine botellón (lees: veel mensen, veel drank) in mijn piso. Heel tof allemaal behalve de dag nadien! Iedereen heeft netjes mee helpen opkuisen.
En er was ook nog het strand natuurlijk... Makkelijk te bereiken met de bus én nog makkelijker met de auto van Antonio! De stranden hier zijn echt adembenemend... Het zijn kleine kustdorpjes die kilometers strand hebben met ongelofelijk proper en redelijk warm water, zacht zand en wat schelpjes, stralende zon ... Meer heeft een mens niet nodig om z'n siesta te doen.
Deze week heb ik eens "tolk" gespeeld. Ik mag er dan wel niet door zijn voor m'n tolkexamens (nope, weer niet geslaagd voor beide talen...) ik heb ze toch maar lekker uit de nood kunnen helpen. Michel, een Nederlandse Erasmusstudent, spreekt geen Spaans en jammer genoeg voor hem (maar tof voor mij) spreken de meeste Onubenses (inwonders van Huelva) amper Engels. Michel moest een paar appartementjes bezichtigen, had er een gevonden, maar de man had het niet zo met studenten en had het appartementje aan iemand anders doorgegeven. Ach, nu zit hij toch in een andere, leuke piso. En ik vond het wel leuk om te tolken. Ook al versta ik soms maar de helft van wat ze hier allemaal zeggen, het blijft nog altijd meer dan de meesten hier.
De grootste gebeurtenis is toch wel de verhuis van m'n flatgenoot. Kleine Karly voelde zich toch niet zo op haar gemak tussen al het volk hier - we zijn allemaal ouder dan haar, er komt hier nogal veel volk over de vloer etc - en wou graag verhuizen. Natuuuuurlijk heb ik haar onder m'n hoede genomen, haar op gang gezet met het zoeken naar een nieuw flatje. En daarvoor moesten we heeeeelemaal naar de andere kant van de stad! Een fikse wandeling van 45 minuten (euhm ja, op een uur kan je van de ene kant van de stad naar de andere). Niet veel zou je zeggen, maar bij 35 graden leek die wandeling wel 2 uur te duren. Als een proud momma heb ik haar gisteren in haar nieuwe plek afgezet. Ze zit er met wat landgenoten van haar leeftijd dus daar zal ze zich wel thuis kunnen voelen. Maar haar plek hier is al direct ingenomen door Barbara. Een superlieve Italiaanse Erasmusstudent. Ze is 33 en is een paar jaar geleden terug beginnen studeren. Ze spreekt een beetje Spaans en wat Engels dus we kunnen wel communiceren. En bovendien kookt ze ook nog eens supergraag en superlekker! Daar heb ik uiteraard geen enkel probleem mee.
Eergisteren zijn we met z'n allen (huisgenootjes en wat vrienden) naar Malditos Bastardos gaan kijken. Inderdaad, de Spaans gedubde versie van Inglorious Bastards, de nieuwe film van Tarantino. En hij was goed! Even wennen aan dat gedub maar de film was fántastisch!
Vandaag ben ik m'n school in Cartaya gaan bezoeken. IES Rafael Reyes. Weer iig veel mensen ontmoet... De school lijkt me heel erg tof, er zitten een paar jonge leerkrachten bij. Sommigen wonen zelfs in Huelva dus daar kunnen we mee carpoolen. Ow ja, Jeff Martini (ja dat is zijn echte naam) is deze week toegekomen en hij werkt op dezelfde school. Werken beginnen we 6 oktober. Niet 1 oktober zoals normaal maar een weekje later want het zijn Ferias in Cartaya en dan zijn er geen lessen. Het is wel spannend, hopelijk valt het allemaal goed mee. We zullen moeten werken in praatgroepjes met de leerlingen en de leekrachten hun lessen mee voorbereiden. De school is bilingual en geeft dus vakken als sociale wetenschappen, wiskunde, aardrijkskunde etc in het Engels. De leerkrachten hadden al door dat wij Spaans spraken dus gingen ze voluit natuurlijk. Toch af en toe even gemeld dat dat andalú nog niet in m'n oren zit...
Ja en voor de rest ga ik hier naar de winkel, maak ik af en toe eens eten of eet ik het eten van Barbara op of verorber ik nog wat adobo ( de allerallerallerlekkerste tapa ooit! vis gemarineerd in azijn en dan gefrituurd mmmmmm), heb ik nog geen enkel kledingstuk laten krimpen, lijkt m'n kamer hier soms wel héél erg op m'n kamer thuis, bezoek ik mensen op hun piso, drink lekker tinto de verano con limón en vind ik het superjammer dat ik niet thuis ben om de kleine Camille te bezoeken... Jaha, m'n oudste nicht is bevallen van een meisje (geen jongetje zoals ik dacht) en het is een schatje! Dikke proficiat Ellen en Karel (en aan de oma en opa en de meter en peter en ...) !!!!!
'sta luego!

Punta Umbría en El Portil

We hadden zin om naar het strand te gaan dus zaterdagmiddag (na een stevig ontbijt en sloten koffie om de vrijdagnacht te verwerken) besloten we om naar Punta Umbría te gaan, een kustdorpje met blijkbaar prachtige stranden. De bus naar Punta vertrok nogal laat en dus trok Zak me dan maar mee om te gaan hitchhiken. En geluk dat we hadden! We stonden er nog geen 10 minuten of een ouder koppel pikte ons op. Zij hadden een zoon die ook geregeld lift en dus anderen maar al te graag hielpen. Hoera voor ons.
Punta Umbría lijkt eigenlijk op een groot beach resort maar de stranden zijn er supermooi! En proper. En eigenlijk niet zo heel bevolkt omdat de stranden zo uitgestrekt zijn. 's Avonds thuis dan afgesproken met een nieuwe auxiliar, Charlee (en wat Italiaanse vrienden van het hostel waar ze nu nog even zit) para la cena. Despues fuimos a un bar para encontrar a un couchsurfer, Aiva, y otros. Encontré a una mujer estupenda, Irena. Een Spaanse uit Huelva zelf die blij was dat er een meisje bij was dat ook een beetje Spaans kon. Zij kende de obers van de bars die we afgedaan hebben en dus scoorden we gratis chupitos! Om 5u was het toch wel welletjes voor mij want ik moest nog 1 minuut naar huis stappen. Jaha, mi piso is heel goed gelegen!
Zondag dan opnieuw naar la playa maar dan dat van El Portil. Eerst even de busuren gecheckt maar die vertrok pas om 17u dus hebben Zak en ik maar weer gelift. En weer hadden we geluk. na nog geen 5 minuten nam een jong koppel dat in Portil woont ons mee! Na even zoeken naar Nicole, Teresa y su novio (José?), wat gratis paella en gambas, hop naar het strand! Opnieuw een super mooi en proper en rustig en warm en .... strand. Ja, daar kan ik allemaal wel gewoon aan worden!
's Avonds gewoon met Zak en Nicole thuis gekookt (gegeten op Zak's dakterras!) naar mijn piso om eindelijk mijn compañera de piso te ontmoeten!!!! Lief ding. Wat jong wel. Voel me een beetje een grote zus ... (aaaaw maar niemand kan mijn zusje vervangen!!!!!!).
Vandaag (maandag) heb ik haar wat op haar gemak proberen te stellen, haar meegetroond naar de winkel etc.
Je ziet maar, het leven gaat hier ook maar gewoontjes verder. Die warme temperaturen raak je snel gewoon ('s avonds 20 ° is hier al koud), het Spaanse tijdsschema begint te wennen, ik was en plas hier ook, praat Engels en Spaans, respecteer uit de grond van m'n hart de siesta ...

Salir de marcha en Huelva

Vrijdagvond kwamen we terug van Cádiz. Na een paar uurtjes broodnodige slaap, een paar essentiële inkopen, supperlekkere tapitas, was het eeeeeeiiiiindelijk tijd om uit te gaan. Het Spaanse nachtleven begint hier maar pas lekker vanaf een uur of half 3. Samen met Zak en z'n nieuwe compañero de piso, Kehmir (hilárische Turkje met ongelofelijk schattige krulletjes), Nicole en Arthur, en een heleboel Spaanse vrienden (Juan, José, Javi, Juan el Guapo, Alejandro, Stephanie (jaha, naamgenoot, is Amerikaanse maar getrouwd met een Spanjaard), Fran, etcetera) eerst een paar bares en uiteindelijk zijn we geëindigd in de club Fama, waar we de erasmuskaart hebben getrokken en dus gratis en voor niks naar binnen mochten!!! Om half 8 was het dan toch wel genoeg geweest ...

Couchsurfing in Cádiz

Oké we beginnen vanaf het begin. Dinsdagavond had ik afgesproken met Nicole, een meisje dat nu voor de tweede keer in het auxiliar programma zit en zowat álles over Huelva weet. Er waren nog een paar andere auxiliares, Teresa (en su novio, maar ik weet niet meer hoe die heet) en Zak (quote: "Zak Campbell, like the soup"), Daria (oude vriendin van Zak), Javi, Nonu/Nannu/Nuno en een blonde Oost-Europese. Gezellig tapas gegeten (ooooh abodo ... kwijl kwijl) en iets gaan drinken in een boeddha lounge bar (Mandala, denk ik). Om een lang verhaal kort temaken, Zak en Daria vroegen of ik niet mee naar Cádiz wou gaan, ze gingen couchsurfen. Naaaah, waarom niet? En dus zaten we een even later met z'n drietjes op de trein naar Sevilla. Eens aangekomen in Sevilla moesten we eerst nog een bus nemen naar het juiste station voor de bus naar Cádiz. We vroegen toevallig de weg aan een Spaans meisjes dat in België ging studeren! Bon, we kwamen dan uiteindelijk aan in Cádiz (we zijn in Huelva vetrokken om half drie en waren in Cádiz om zes uur ongeveer). Niko, de couchsurfing host, woonde eigenlijk in Rota. Om daar te geraken moesten we eerst nog de ferry nemen. dat vonden we eerst nogal veel 'gereis' dus gingen we op zoek naar een goedkoop hostel. Maar zowat alle budgetvriendleijke dingen zaten vol omdat er blijkbaar een bootrace op het plan stond. Dus dan toch maar die ferry nemen. Toen we op de boot aan het wachten waren kwamen we 2 Amerikanen tegen die op de militaire basis in Rota werken. De ene was een fotojournalist en de andere een wapentechnicus. En dat is alles wat we over hun werk te horen kregen want ze moesten het natuurlijk allemaal geheim houden. Nu, die wapentechnicus vertelde dat ie altijd reist samen met een "vriendje". En dat vriendje dat was een tinnen eendje waar hij dan een foto van trok op de plaatsen die hij bezocht. De fotojournalist was er een artikel over aan het schrijven en wou een quote van mij, de one from another country than the States. Ha. Swat, de boorit was super want de zon was net aan het ondergaan. Enige minpuntje was de wind, waardoor er nogal wat golven waren en we dus gevraagd werden om toch maar veilig op onze stoel te blijven zitten... In Rota pikte Niko ons op en bracht ons naar zijn huis dat trouwens immens groot was! Gesponsord door de Amerikaanse staat natuurlijk. Rota zit trouwens vól Amerikanen (door die legerbasis por supuesto). Daardoor hebben we dan ook een avondje doorgebracht met een deel navy guys!
Misschien moet ik ook maar eens uitleggen wat couchsurfing eigenlijk is. Wel, het is heel simpel. Mensen stellen hun sofa of extra bed beschikbaar voor reizigers, om in te slapen, gratis. Mensen over de hele wereld doen er aan mee. Een super initiatief!
Terug naar de reis. de volgende dag hebben we gelukkig toch in Cádiz kunnen doorbrengen. De boot vaarde niet uit omdat er te veel wind was. De bus die volgens de vrouw aan het loket aan de andere kant van de Rota vetrok, bestond niet toen we daar aankwamen. Maar er vertrok dan toch nog een bus aan de bootkade. In Cádiz hebben we ons dan wat vino, queso, chorizo, aceitunas y pan aangeschaft en hebben we ons op het strand gezet. Beetje, zwemmen, drinken, eten, zonnen ... Fantástische dag! Die avond hebben we zelf Mexicaans gekookt en hebben we in Niko's huis rondgehangen. In Rota is er niet zo heel veel te doen, en we hadden het huis toch voor onszelve. De volgende morgen moesten we vertrekken. Niko had een heel ontbijt voor ons klaargemaakt! Lekker maar er waren worsten waar pannekoeken omheen waren gebakken. Zucht, die gekke Amerikanen toch ... Na het ontbijt hebben we de trein terug naar Sevilla genomen. En daar moest ik dan afscheid nemen van Daria ... Echt een supertoffe! Zij moest terug naar New York (Zak komt ook uit New York trouwens!!). En als ik nu in New York ben dan heb ik ineens plek om te slapen. Gratis. Ja ja, netwerken hé! Zak en ik moesten dan natuurlijk nog terug naar Huelva, met de trein. En dat was mijn eerste couchsurfing trip!! Voor herhaling vatbaar? Ik denk 't wel!

Vanuit Brasschaat naar el culo de Europa y el norte de África

Oké goed opletten want het eerste stukje is een reisverslagje en dus voor iedereen die op bezoek wil komen een handig gidsje!
Maandagochtend 7u werd ik enthousiast uitgewuifd door de buren en de zus bij mijn vertrek naar Brussel. daar had ik om half 9 (ruim op tijd vertrokken dus, maar je kent het hé, file file file)afgesproken met Barbara (ook een HIVT'er) om samen naar Sevilla te reizen. Blijkbaar is Vueling toch een populaire maatschappij want de rij aan de check-in was redelijk lang en de vlucht zat dan ook helemaal vol. Na het bijbetalen voor m'n extra kilo's (maar 4 !!!) kregen we onze boarding passes en moesten we afscheid nemen. Korte pijn, dag zeggen, knuffel en daaahaaaag! Voor ik het goed en wel besefte, steeg het vliegtuig op en landden we in Sevilla. Daar namen we dan een taxi naar het busstation. Barbara moest naar 'n andere, ik naar de Plaza de armas. Daar had ik eigenlijk al onmiddelijk een bus (half 3, moest daar maar een half uur wachten). Even een berichtje naar Kamal (1 van m'n compañeros de piso) die me netjes stond op te wachten aan het busstation van Huelva (de busrit van Plaza de armas in Sevilla naar het busstation (rechtsreeks!) van Huelva duurt een uurtje) en onmiddellijk m'n koffer in z'n handen geduwd kreeg (een beer van een kerel maar hij vond het toch ook wel een zware koffer... oeps). Hij liet met het appartementje (fotootjes volgen later) even zien maar moest dan nog even 2 Fransen een piso tonen. Niet erg, kon ik me even douchen (in de ongelofelijk kitscherige rode/roze badkamer). En dan stond ik plots oog in oog met ... Emiliano die zich ook een hoedje schrok want hij wou net zijn T-shirt uittrekken! Op zich geen probleem natuurlijk ;) Een tijdelijke logé, hij vertrekt vandaag al terug naar Italië. Sociale kerel, is het gewoon om te reizen en "knowing new persons". Had nog geen woord Engels gesproken en moest dat dus met mij doen.
Wat later kwam Kamal terug die me meetroonde naar vrienden van hem waar hij eindelijk mocht eten en drinken (hij doet mee aan de ramadan). Dan terug naar huis, waar plots nog een hele reeks nieuwe mensen zaten (vraag me niet maar hoe ze heten (kijk Lara, nu is het juist hé) want ik zou het niet weten). En allemaal praten ze Spaans hé. Héél tof. Soms. Want als ze hun sappig andalú boven halen begrijpt Stephanie er maar weinig van. Met als gevolg dat volgende vraag regelmatig klonk: Lo has entendido? Met mijn standaardantwoord: No. Hablas demasiado rápido. Maar ik deed moeite om hen te verstaan en zij dus om wat duidelijker te praten. Eéntje praat er castellano tegen mij, die maakt er zowat zijn beroep van om los de erasmus (ja dat ben ik eigenlijk niet maar probeer ze dat maar eens uit te leggen. Heb ik ook wel gedaan maar alle buitenlanders die hier zitten worden gewoon als erasmussers beschouwd) fastoenlijk Spaans bij te brengen. Hoewel ik eigenlijk doodop was, is het toch nog 3u geworden. Rond de catchimba (ofzoiets, ja zus, la pipa de agua oftwel de waterpijp) bleven ze ("ze" wie is ze? vrienden en vrienden van vrienden) maar tetteren! Wel gezellig hoor, een leuke ontvangst ! En buiten op het terras! het was wel aan het regenen en iedereen had het koud, behalve ik. Voor mij was het echt nog bijna tropisch in m'n rokje en T-shirtje. Kreeg ik ook nog de schuld van het regenweer ... want in België regent het altijd natuurlijk en in Huelva had het al 4 maanden niet meer geregend... Sowry...
Vandaag werd ik om half 12 wakker van 't smsje van m'n zus. Van al de spanning en het weinige slapen van de voorbije dagen, droeg ik nu wat de gevolgen: hoofdpijn. Maar een paar uurtjes op m'n bed hebben die doen verdwijnen! En nu zit ik hier op m'n laptop in m'n zetel naast Giovanni (die hier ook maar tijdelijk is, hier niet slaapt maar hier blijkbaar wel gewoon áltijd zit) te internetten. Vanavond heb ik afgesproken for tapas and drinks met een andere auxiliar die hier het reilen en zeilen al wat kent!

'sta pronto!

Hoe ziet een typisch Belgisch avondje eruit?

Frieten van Frituur Number One (dé place to be voor een prijzig bakje friet), geen moelleuxtje van Appelmans maar wél een brownie en 'n capuccino in de chocoladebar (Quetzal), niet naar Cocktailbar Nine maar een strawberry daiquiri in Café au Lait, een beetje salsa in Casa Baila (waar ondanks de naam weinig gedanst werd), het plan om loos te gaan in Café Beveren, dan toch geen polonaise in laatsgenoemd café maar een paar zwoele heupbeweginkjes (hé Marianne) in de Cuba Bella, een onverstaanbare kerel that grabbed my ass, nog een paar moves (hé Marianne) en tot slot some dude that grabbed my boob ... Ja, een echt Belgisch/Antwerps avondje dus met mi amores !

la última vez ... hacer de canguro

De laatste keer ... babysitten. Ja, al enkele jaren ga ik nogal geregeld babysitten op in den beginne 1 en sinds enkele maanden 2 superkindjes: Lisa van 3 jaar en Tobias van 9 maanden. En gisteravond was het zover. De laatste keer. Jammer maar helaas pindakaas. Ik heb Lisa nog een paar keer 'owraajt' (jaha, Engels hé) laten zeggen en dan bed in (of op de matras, op den allee, want dáár slaapt ze goed. Ja. Gotta love her.) Ons laatste gesprekje ging zo:

Ik: Ja. Nu is het de laatste keer dat ik kom spelen hé. Nu vertrek ik op vakantie.

Lisa: Ja. Lekker warm. Ikke ni é.

Ik: Nee jij niet.

Lisa: Ik moet naar school. En mama moet gaan werken.

Slaapwel, kus en weg was ze (hop naar dromenland). Tobias maakt nog geen volzinnen maar zijn enthousiast ge-kraahahaaahahaaaaa zegt genoeg. Héél even heb ik er nog aan gedacht om ze mee te smokkelen: Tobias past nog nét in m'n handbagage en Lisa, die kan in de koffer. Maar praktisch gezien nu toch niet zo'n fantastisch idee ... Ik raak nu al zo lichtjes in paniek als ik denk aan valiezen en inpakken en schoenen en vestjes en sjaals (dankjewel hoor om mij zulke mooie sjaals te geven dat ik ze gewoon niet kán achterlaten) en handtassen en T-shirtjes en ... (probeer maar eens 23 jaar te herleiden tot 20 kilo hoor!) Maar we blijven kalm. Nog 5 keer slapen. Iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii.

Fiesta de despedida

Zucht, zaterdag was het dan zover. Mi fiesta de despedida... Zaterdagochtend samen met m'n zus de zetels aan de kant geschoven (voor de losbandigen onder ons), het tuintentje opgesteld (mocht Jezuske mijn vertrek ook betreuren aka voor als het zou beginnen regenen), een paar liter sangria klaargemaakt (para el ambiente) en overal vlaggetjes (Spaanse welteverstaan) en ballonnen (gele, om in hetzelfde kleurenpalet te blijven want de servetten die waren rood) opgehangen. Vanaf half 3 stroomden buren, familie, vrienden en vriendinnetjes maar ook m'n allerliefste babysitkindjes toe, de hemel bleef mooi blauw, er moest nog sangria worden bijgehaald (bedankt zusje om nog eens naar de Colruyt (hé gratis reclame) te rijden), hapjes à la gazpacho, calamares en pizza (okee, niet écht Spaans maar wél superlekker!!) passeerden de revue.
Als iedereen het rode kaartje aan het aandenken (rode suikerboontjes in een zakje toegeknoopt met 'n geel lintje (opnieuw in hetzelfde kleurenpalet, get it?) heeft gelezen, komen ze hier wel terecht. Dus via deze: Het was een fantástische manier om afscheid te nemen. Bedankt iedereen! Os quiero muchísimo! Ik ga jullie allemaal héél erg missen, maar hopelijk toch niet té erg ;)

Het komt akelig (goede zenuwen) dichterbij... Volgende week maandag rond deze tijd zet ik voet op Spaanse bodem!

Olé!

De countdown is begonnen!

Nu kan het échtigechtig beginnen. Nog 10 keer slapen en Estefanía hier zit op het vliegtuig richting Huelva (wel, theoretisch gezien richting Sevilla, van daaruit neem ik de bus naar Huelva). Een heel schooljaar lang krijgen de Spaanse studenten van de school IES Rafael Reyes in Cartaya (ligt op zo'n 20 à 25 km van Huelva) een fantástische Belgische auxiliar de conversación oftewel, een taalassistent voorgeschoteld om hen een beetje Engels bij te brengen! Olé!