Stephanie beschouwt na

Kijk wie we hier hebben. Ik vond het zo stilaan tijd worden om de blog vanonder het stof uit te halen (de spinnenwebben het ik vakkundig door iemand ánder laten verwijderen/opzuigen/elimineren/verpletteren) en een wel heel erg late nabeschouwing te schrijven. Ondertussen ben ik al een tijdje terug, ben ik volop aan het jagen op een droomjob en lijkt Huelva alweer een mensenleven geleden. Af en toe steken die Huelva-blues nog wel eens de kop op... mijn remedie? Stalkergewijs uren naar de facebookprofielen van mede-onubenses staren. En dan ga ik wat bakken. Of wordt vdab.com nog eens aan een grondige droomjobopzoekbeurt onderworpen.

Dan volgt nu een zorgvuldig samengesteld lijstje met de dingen die ik zoal mis (want lijstjes... dáár ben ik goed in):

Overal liters olijfolie op gieten

Mijn roze/rode badkamer

Jamón, gambas, salmorejo, solomillo, patatas ali-oli, espinacas con garbanzos, montaditos, bocadillos, choco frito, adobo, salmorejo (ja, staat er al in, maar het is ook zo ongelofelijk hemels zalig), tinto de verano, verrukkelijke aceitunas, ravioli de manchego. Kortom: TAPAS. Goedkope tapas.

Hello, how are you? - I'm fine thank you. How are you? -- En daar wordt niet van afgeweken. NIET.

Helado ibense - en meer bepaald: filadelfia con arándanos, yaourt griego con miel - de beste ijscrème in héél Huelva. Wat zeg ik? Héél Andalucía.

Qué pasa mombasa? -- Mombasa. De beste bar van Huelva met zowat de beste ligging aka 5sec van mijn voordeur. Echt. Ooit getimed. Uhuh.

Eindeloze stranden

Goed weer. Warm weer. Zonnig weer. En Spanjaarden die tot 30 graden in laarzen en sjalen blijven rondlopen.

Ferias. De vele ferias. Feria de la tapa, Feria de la gamba, Feria de Cartaya. En bijbehorende rebujito (manzanilla en sprite) en daarbijbehorende kater, bingo-spelletjes, jamón-loterijen, gevulde churros, oude mannen die je blijven trakteren.

En last but not least: mijn piso incluis flatgenootjes, alle ongelofelijke mensen die ik daar heb leren kennen (Spaans, Amerikaans, Marokkaans, Belgisch, Nederlands, Engels, Italiaans, Sloveens etcetera etcetera etcetera) en Huelva. Huelva.

So long Rafael!

Sommige klassen vinden mij echt super. Ha. Echt hoor. En daarom kreeg ik niet 1 maar 2 verrassingsfeestjes. Met jamón, bocadillos, fanta limón, patatas en tarta. En kadootjes. Wat is het toch fijn om populair te zijn...

Mijn favoriete klas. Zo'n 30 leergierige 11 à 12-jarigen die mij aanbidden.

Sevillana's aan het dansen. Met Antonio. Ha.

Manu - het koddigste ding in Rafael Reyes

Ook één van m'n favoriete klassen.

they LOVE me. Echt.

Ga ik het lesgeven missen? Nee. Ga ik de kinderen missen? Sommigen. Ik heb me er goed geamuseerd. Ook omdat ik niet alleen was -- Jeff stond in dezelfde school. Voor alle kutmomenten waren er evenveel mooie momenten. Dag Rafael Reyes. Tot... ? un beso

Madrid, met 'n vleugje Salamanca

Naast al het afscheidnemen - ja zo langzaamaan beginnen de mensen huiswaarts te keren en daar komt onvermijdelijk soms een hard afscheid bij aan te pas - was er ook tijd voor een citytrip. Naar waar? Daar! Madrid. De hoofdstad van het land waar ik een dikke 9 maanden heb gewoond. Samen met een andere auxiliar, Kathy (die ik in Madrid moest achterlaten want zij vertrok naar huis en ik naar wel... ook naar huis, maar Huelva...) de stad dan maar gaan verkennen. Eerste indruk? Barcelona heeft toch nog een streepje voor. Misschien ook omdat we er een 7-uur-durende busrit voor over moesten hebben... Goed al bij al is Madrid toch de moeite waard om naartoe te trekken. Plaza Sol met een beer en een aardbeienboom, Gran Vía met leuke winkeltjes, Palacio Royal met Plaza de Oriente om te royalty-watchen, Plaza Mayor om mensen na te staren, Parque Retiro om lekker rond te kuieren, sangria te drinken, een bocadillo te eten of een bootje te varen, Chocolatería Ginés voor overheerlijke churros con chocolate en de rommelmarkt El Rastro om tussen duizenden andere toeristen naar snuisterijen te rommelen. Maar Madrid staat vooral bekend om zijn musea. Het Prado en Reina Sofia. Maar ook Museo Thyssen (er volgt nog een naam op maar die is onmogelijk om te onthouden. Heeft wat weg van Duits-Hongaars-alien) hoort in het lijstje. Ik heb echt de meest ongelofelijke schilderijen gezien. Dalí, Picasso, Goya, Velásquez, El Greco, Miró, Monet, Van Gogh, ik weet niet nog wat. En ja, ik heb voor Guernica gestaan. Jawel. En las Meninas. En nog een heleboel anderen waarover ik nu lekker kan opscheppen dat ik ze in het echt gezien heb. Qué quay! Enkele sfeerbeelden:

El oso y el madroño

Palacio Royal y Plaza de oriente

The one and only: Guernica

Petit four... kwijl

En we hebben er ook een avondje Salamanca tussen gegooid. Redelijk goed te doen. Slechts 2,5 uur met de bus. Zo'n 4 jaar geleden heb ik daar al eens gezeten. Voor een zomercursus Spaans (vlijtig hé). Toen we Salamanca binnenreden kwam het allemaal terug. Wat een ongelofelijke stad toch. Adembenemend. Én we hebben de kikker gevonden! Geluk voor het leven! Op de prachtig, uitgebreid gedecoreerde gevel van de universiteit van Salamanca heeft de architect (vraag me niet hoe die heet want ik heb er geen flauw idee van) indertijd ergens een kikker verstopt. Bij wijze van mopje. Nu is die zowat het symbool van de stad geworden. En er was bovendien net een kunstfestival aan de gang. Vanalles te doen dus. Kijk en geniet (lees: wees jaloers):

Plaza Mayor, by night. Een van de mooiste in heel Espain

Opgelucht met ons levenslang geluk, na het vinden van die verdomd kleine kikker!

Bij zonsondergang...

Albufeira, Portugal

Voor half Groot-Brittannië hét vakantieparadijs maar voor ons, auxiliares, het laatste-weekendje-met-z'n-allen-weg oord. En wat voor een weekend was het. Beeld je 15 auxiliares en enkele Spanjaarden in die nog een laatste keer alles willen doen, zien, geven voor de hele meute terug naar huzze trekt. Ja. Een tekening moet ik er niet bij maken zeker? Fijn was het wel. Een perfecte afsluiter.

Een kleine anekdote over hoe we de lange route naar huis moesten nemen. Er rijden welgeteld 2 bussen tussen Huelva en Albufeira. Voor onze ticktes heen stond ik al om half 7 in het busstation te wachten. De bus zat al vol, maar er waren plaatsen vrijgehouden voor Sevilla. De (zo waar) vriendelijke loketmevrouw heeft toen naar haar baas gebeld en die heeft voor ons 'speciaal' de plekjes vrijgegeven. Tomaaaa! De bus terug nemen - van Albufeira naar Huelva - was andere kak. We konden de tickets niet op voorhand kopen dus moesten we noodgedwongen zondagmiddag (na slechts een paar uurtjes slaap) naar het busstation. Bleek de (laatste!) bus toch al wel niet helemaal vol te zitten zeker. Kut. We moesten de volgende dag werken en dus echt wel in Huelva geraken. Dus hop taxi in. De bus op naar het treinstation. De trein op. Ijsje. Hop de ferry op - om de grens over te steken. En terug de bus op. Na een ongelofelijke reis van niet minder dan 8u zijn we toch thuis geraakt. Al bij al viel het nog wel mee, maar als je ziet dat de rit normaal gezien amper 2 uurtjes duurt...

Tornado in Cartaya!

Na een aardbeving hier in Huelva, tientallen overstromingen in de regio de voorbije winter, is er nu ook een tornado in Cartaya gepasseerd. Ja. In het kleine boerengat van nog geen 8000 man waarvan het merendeel bejaard of roemeens is, hebben ze een tornado gezien. Mijn eerste reactie? Ik moest lachen... De Spanjaarden kennende dacht ik dat er waarschijnlijk een kleine windhoos was opgedoken die hier en daar wat onkruid had uitgetrokken of een vuilnisbak had doen omwaaien... tot ik de video op youtube zag... Het was overal op het nieuws, in de kranten...

http://www.youtube.com/watch?v=H76fmtcbSZc

Marokko; het land van kaftans, couli couli, fooien en dirhams

Ja. Amper 3 dagen na het hele Semana Santa verhaal zat ik woensdagochtend al terug op het vliegtuig met Elia (kamergenoot), Noamen (of kort Noa, vriend van Kamal) en Yolanda (is getrouwd met Noa) richting Fés. We kregen het even benauwd toen de piloot net voor vertrek meldde dat het vliegtuig aan de grond moest blijven omdat het weer in Fés “onder de meteorologische waarden” was. Omdat we niet echt warme kledij hadden gepakt en omdat we toch wel echt naar Marokko wilden. Maar na een uurtje opgesloten te zitten in het vliegtuig kondigde de piloot aan dat het weer aan het verbeteren was en we dus konden opstijgen. Dus hasta luego España en salam Marokko. Met onze gehuurde auto (voor amper 30 euro per dag!) de weg op richting Sidi Kacem, het dorp waar de grootouders van Noa wonen. En zo kwamen we dus terecht in het Marokkaanse verkeer...

Hoe kan ik dat het best beschrijven? ... Hmm ... Pure chaos. Verkeerslichten? Ja, af en toe staan die er. Witte lijnen, zebrapaden, haaientanden? Ja, da's schoon é. Rijstroken? Links of rechts? Wacht daar in het midden is nog plek. Een rondpunt oprijden? En gaaaaaaaaaaan en hopen dat je niets raakt. Voorrang van rechts? Niks van. Voetgangers, fietsers, brommertjes, ezels en karretjes OVERAL! Snelheidsbeperkingen? Volgen, maar alleen als er politie in de buurt is natuurlijk. En als je gepakt wordt, schuif je gewoon 20 dirham (10 dirham is ongeveer 1 euro) in hun handen y ya está. Hoewel Kamal toch een boete onder z'n neus geduwd kreeg toen hij te snel reed. Maar even 10 dirham in hun handpalm en boete van ocharme 50 dirham (5 euro dus). Niks.

Er wordt nogal makkelijk een dirham gegeven. Een van de geboden (of hoe die dingen ook noemen) in de Koran is dat je diegene moet helpen die minder hebben dan jij. Dus geven ze gemakkelijk een dirhammetje aan wie erom vraagt. Ook fooien. Overal. Echt ooooveral. Staan ze er om je een parkeerplek aan te duiden. Fooi. Staan ze ergens om je uit je parkeerplek te leiden. Fooi. Geven ze je een uitleg over hoe je ergens moet raken. Fooi. Geven je ze de meest nutteloze uitleg over hoe je ergens moet raken. Fooi. Fooi. Fooi. Fooi. Maar goed. Een dirham is niet veel. Kon er nog wel eens vanaf. Zeker omdat alles zo ongelofelijk goedkoop is. En echt wel heel erg goedkoop. Soms zo goedkoop dat ik me bijna schuldig voelde als ik iets kocht...
Net zoals het eten. Goedkoop en superlekker! In tegenstelling tot hier in Andalucía waar ze een product tot z'n volle recht willen laten komen en dus bijna alleen maar zout gebruiken, gooien ze in Marokko een hele hoop kruiden bij het eten. Smaakt natuurlijk wel veel beter. Sappig vlees,

couscous, tajine, ovenverse koekjes en bladerdeegdingeskes gedrenkt in honing ... kwijl ... Soms kwam het eten bijna m'n strot uit. Niet omdat het niet lekker was maar man ze bleven me maar eten toestoppen... Zat ik met een lege mond of at ik een seconde of twee niet werd er al onmiddellijk couli couli naar me toegegooid. 'Eet eet', wat ik dan als een beleefd Belgje ook wel deed. Overal kregen we wel wat aangeboden. Marokkaans brood, pannenkoeken, vers vlees (heb zelfs lever gegeten. LEVER!), rijke olijfolie, zelfgemaakte confituur, verse Marokkaanse muntthee, sesamkoekjes (m'n favoriet!), verse koeienboter, heerlijk geurende olijven, ovenverse koffiekoeken... mmmm... Die mensen hadden niet veel, maar wát ze wel hadden, wilden ze maar al te graag delen!


Echt heel erg gastvrij land. Voordeel was ook wel dat we twee Marokkanen bij hadden die het woord voerden. En vieze Marokkanen op hun plaats zetten als ze iets ontfatsoenlijks over moi zeiden. Ja het is er ook wel een mannenwereld. Zo gaan vrouwen niet echt op café. Tenzij het uitdrukkelijk vermeld staat dat ook vrouwen in da bar zijn toegelaten. Maar zeker nooit 's avonds. Als vrouwen 's avonds in een bar zitten dan zijn dat hoeren. Tof. Daarom mochten we dus ook niet meegaan 's avonds. Zo zaten we met z'n allen in de auto en Kamal vroeg aan Elia of die niet mee wilde naar een of andere bar om een van zijn vrienden te ontmoeten. Elia zegt natuurlijk ja en ik wacht tot iemand mij zegt dat ik ook mee mag. Niks van. Ik kreeg het allemaal in de mot toen Yolanda en ik voor de deur werden afgezet en de mannen doorreden om een pint te gaan pakken. Nu ja 'pint'. Cola ofzo want alcohol vind je natuurlijk bijna nergens. Duh. Dus wij bleven braafjes thuis. Ugh. Niks voor mij... Het is duidelijk dat de vrouw echt wel veel lager op de ladder staat hier. Heel erg traditioneel allemaal. Daar komen ook de kaftans en de hoofddoeken bij kijken. Heel veel vrouwen dragen kaftans (om zich zo goed mogelijk te bedekken?) - lange kleurrijke gewaden die ze over hun kledij aantrekken. En hoofddoeken dragen ze ook. Hoewel ik ook veel meisjes en vrouwen zag zónder die sjaal om hun hoofd. Veel meer dan in België zijn de Marokkanen moderner. Maar dan heb ik het wel over de grote steden. In de kleine dorpen rijden ze nog rond met bebloede lakens na de huwelijksnacht om zo aan te tonen dat de bruid echt nog wel maagd was. Om maar een voorbeeldje te geven.
Bewonder maar wat foto's. We hebben ook lekker de toerist uitgehangen in Rabat (daar woonde Kamal, nu wonen zijn ouders in Kenitra).

Bidden geblazen...

Kamal gidste als een echt gids

Couli couli met de familie van Kamal.

Carne op straat

Semana Santa: procesiones, Barcelona, Palma de Mallorca y Fantasia en Marruecos

Semana Santa aka 'Heilige Week' oftewel Goede Week mét Pasen op zondag betekent hier in Spanje (en dan vooral hier in Andalucía en albovenal Sevilla) een week van processies, wierook, misvieringen, Jezussen en Maria's, tromgeroffel, fanfares, kaarsvet in de straten en geen chocolade eieren. Ja. Pasen betekent hier niet paaseieren rapen en jezelf een overdosis chocolade eten. Nee. Pasen staat hier volledig in het teken van ellelange processies die elke dag urenlang op een slakkentempo door de straten trekken. Voor en achter de enorm kitscherige beeltenissen van De Maagd Maria en Jezus lopen de nazarenos, die in tegenstelling tot wat je op het eerste zicht zou denken niet tot de KKK behoren maar wel de boetedoeners uitbeelden. En ja, mensen huilen en buigen het hoofd als de beelden voorbij worden gedragen. Zo gaat dat hier. Helemaal NIET wat ik had verwacht, erg Spaans allemaal én indrukwekkend. Ja, dát vooral.

Onze (die van mij en m'n reisgenootjes Kathy en Ashley) eigen heilige week stond helemaal volgepland. Eerste halte? Barcelona. De op één na grootste stad van Spanje, de hoofdstad van Catalunya, vol met parels van Gaudí (die trouwens ook in Barcelona stierf; hij werd aangereden door een tram...). Drie dagen in deze magische stad was allesbehalve voldoende. Misschien is het omdat ik in het kleine, lelijke Huelva woon en dus voortdurend onder de indruk ben van alles waar geen graffiti op staat, maar toen ik eindelijk in Park Guell stond, had ik toch een krop in mijn keel... Dat kunnen we ook alweer van mijn te-zien-lijstje schrappen. Met de Sagrada Família (mooi, maar dat ding mogen ze trouwens echt wel eens gaan afwerken), Casa Battló (waar je trouwens geen enkele rechte lijn vindt), Las Ramblas, Plaça Catalunya (met veel te veel duiven), Montjüic (althans de voet van want voor we er arriveerden dachten we niet dat het ook werkelijk een 'berg' zou zijn), wat gezellig buurten als el Barrio Gótico en niet te vergeten, de Boquería (overdekte mercado met allerlei lekkernijen), hebben we toch een mooi deel van Barcelona bewonderd.

Palma de Mallorca was onze volgende halte. Het was stralend weer, maar nét niet warm genoeg (althans voor ons, Onubensen (inwoners van Huelva) die gewoon zijn aan de warme temperaturen van Andalucía, maar voor alle Engelsen en Duisters was het dat wél) om lekker languit op het strand te gaan liggen bakken. Wel warm genoeg voor een megatoeristische dag op zo een megatoeristische dubbeldekkertoerbussen. Gewapend met een camera reden we zo doorheen Palma en hadden we het op een dik uur allemaal wel gezien. Palma is een mooie stad, maar als je niet echt het strand op kan, valt er weinig te beleven.

De Fantasía en Marruecos lonkt al... Eerst nog even een dagje overhuis om onze rugzak te herpakken en even op adem te komen. De nacht ervoor zaten we trouwens vast in Sevilla. Ons hostel lag, natuurlijk, nét middenin de route van de processie. Leuk. Waar je anders 10 minuten over doet, heeft ons toen een uur en een half gekost. Zo'n processie omzeilen is geen kinderspel... Sla je de ene straat in om de fanfare te ontwijken, sta je plots oog in oog met zo een van die nazarenos of een Spaanse furieuze bomma die het niet zo fijn vindt dat 3 meisjes met een rugzak aan haar vragen hoe ze in godsnaam uit de hele chaos raken als zij in de verre verte al de Maagd ziet aankomen...

Goed, Marokko dan. Zucht... Marokko... AFRIKA! En een stempel meer in m'n paspoortboekje. Het was een georganiseerde reis door de organisatie We Love Spain (waar mijn flatgenoten hier in Huelva voor werken trouwens en dus ging Kamal ook mee...). Ja, een georganiseerde reis. Dat wil dus zeggen nog zo'n 40 andere reislustigen. Niet echt mijn ideale beeld van een reis in Marokko maar kom, zo leer je nog eens nieuwe interessante mensen kennen. Op het busschema (we hadden maar drie dagen en dus proppen ze zo veel mogelijk in 1 dag waardoor je wel wat tijd op de bus spendeert) stonden Tanger, Tetouan en Chefchouan. Chefchouan was m'n favoriete plek. Een klein idyllisch dorpje op in de bergen. Een beetje toeristisch maar wel bijna magisch. Het hele dorp werd wit en blauw geschilderd; wit om de warmte buiten te houden en blauw om de talrijke muggen te weren.

Jeeeeeeuj kamelen!

Chefchouan in de bergen en de beste gids ooit. OOIT.

Ciao bella

los de Ginés Martin 22 1ext
vlnr: Elia, yo, Barbara, Kamal

Eén van de leukste dingen aan reizen en ontdekken is dat je nieuwe, interessante mensen ontmoet die je in je gewone alledaagse leven niet zou kennen. Tegelijkertijd, één van de minst leuke dingen aan reizen is dat je uiteindelijk terug afscheid moet nemen van onvergetelijke persoonlijkheden. Dus, woensdagochtend half zeven liep m'n wekker af om samen met Barbarita voor een laatste keer als compañeras de piso te ontbijten. Dan met z'n allen de auto in, richting Sevilla, richting vlieghaven. Want Barbara's erasmussemester was voorbij. Tijd dus om terug naar huis te gaan. Naar Sardinië. Mijn Italiaanse mama weg. Kut. Uiteindelijk is het toch nog een leuke dag geworden, ongewoon vermoeiend maar leuk. Na gewuif en gebleit met m'n 2 overigen compañeros Sevilla ingetrokken voor een biertje en tapas (claro!). Die avond zou ik alleen thuis zitten. Voor Kamal ondenkbaar dus troonde hij me mee naar een verjaardagsfeestje. En daar zag ik m'n nieuwe flatgenoot, Manuela. En tis tog zekers gen toffe...doeme.

Dit weekend is het puente. Zondag is het namelijk Día de Andalucía en dan werken ze hier op maandag natuurlijk niet (en vrijdag maar ik werk noit op vrijdag zodus heeft die extra dag geen effect op mij). Omdat Stephanie hier voor Semana Santa (paasvakantie) een leuke reis gepland heeft (Barcelona, Mallorca, Sevilla, Marocco), moet ze nu een beetje op haar dinero letten en omdat ze veel te graag eet en koffie drinkt, moet ze dan maar besparen op verre uitstapjes.

Als afsluiter, het hoogtepunt van mijn week: donderdag, laatste lesuur, Engels met m'n lievelingsgroep (1°ESO, bilingual). We hadden het over poëzie schrijven. En kleine lieve Prado stond op en vroeg of ie een gedichtje mocht opzeggen. Voor mij. Eentje dat ie zelf geschreven had. Daar kan je toch niet nee op zeggen?

Wist je dat ...

... België eigenlijk helemaal niet in Europa ligt maar in Amerika? Met dank aan Jesús, 11 jaar, leerling aan het IES Rafael Reyes, tijdens mijn les Engels.

La locura de Carnaval de Cádiz!

Carnaval in Cádiz. Wow. K locura! Want Carnaval vier je in Cádiz. Aan de kust, liefst nog op het strand. Weken op voorhand werd het hotel al vastgelegd, de auto's gehuurd en er werd natuurlijk ook gebrainstormd over nuestro disfraz. Geen hot bikerchicks of sexy sailors maar wél 8 weerpatronen en Lala Vasquez: zon, regen, wolk, bliksem, wind, orkaan, ijs, sneeuw en een CNN-weervrouw!

Don't we look FA-BU-LOUS?

Vrijdagochtendvroeg verzamelden 9 opgewonden auxiliares aan het treinstation om 2 auto's op te pikken. Raad eens wie er moest rijden? Ik. Tuurlijk, want die Amerikanen rijden natuurlijk alleen maar met automatische wagens. De andere wagen was voor de andere Stephanie die vorig jaar getrouwd is met een Spanjaard, hier in Huelva al 3 jaar woont en dus wel met versnellingen kan rijden. Dus, meiden én bagage inladen en hop autosnelweg op naar Cádiz. Niet de eerste keer dat ik daar was maar toen ik in september ging, zijn we met de bus en trein geweest. Eigenlijk is de weg naar Cádiz wel kut. Op zich ligt het niet ver van Huelva maar omdat er een natuurreservaat tussen deze idyllische "steden" ligt moet je omrijden via Sevilla. Een rit van iets minder dan 3 uur. Hoewel wij er iets langer over deden omdat een mens natuurlijk ook wel moet eten. Eens in Cádiz aangekomen, moesten we op zoek naar ons hotel. Een superduper 4-sterren hotel buiten het centrum. En dan nu het antwoord op de vraag: hoe kan een bende arme auxiliares zich zo'n duur hotel veroorloven? Simpel. 1 hotelkamer. Komt neer op 4 mensen in bed, 5 mensen op de grond en een hele hoop bagage, rum, vodka, croissants, muffins en chips.
Dus. Vrijdag, de dag voor het grote event. Wat doet een bende tijdelijk Spaanse Amerikanen én een Belg dan? Hit the bars! Of 1 bar waar je dan 5 uur lang blijft zitten, bier en champagne drinkt, de obers zwoele blikken toewerpt om gratis chupito's te krijgen om dan om half 10 's avonds 'gelukkig' pizza te gaan vreten en een beetje later op de grond van onze hotelkamer in 'n slaapzak neer te ploffen. Good times...
Zaterdagochtend, ontbijt en koffie en Cádiz verkennen. Geen regen maar wel pokkenkoud... Gelukkig heb ik Cádiz al in volle zonglorie kunnen zien (m'n eerste reis, voor de vergeetachtigen onder jullie) zodat ik zoals anderen niet al te teleurgesteld was. Na lunch en een welverdiende siesta dan tijd om ons in onze outfits te heisen! M'n tante kan trots zijn. Het is geen tulprok geworden maar wel een leuk jurkje. Jawel, naast een ongelofelijke talenknobbel heeft Estefie ook een 'naaiknobbel' (hm hm). Wie weet schuilt er toch nog een huisvrouw in mij. Ha. Swat, terug naar onze hotelkamer. Beeld je eens in, 9 meisjes die zich allemaal tegelijkertijd moeten klaarmaken ... Schminkborstels, haarlak, haarschuivertjes, glitterlak, popmuziek, verfspuitbussen, glittergel, parfum, valse wimpers, oogschaduw in de meeste flashy kleuren, de meest waanzinnige outfits ooit en dat allemaal met 3 spiegels, 1 badkamer, 1 krultang en 1 steiltang én een paar 'speciale' frisdrankflessen ... En dan hop de koude in. Want wie wil er nu een dikke alles-bedekkende jas over zijn superformiweldigeindefantakolosachtige kostuum dragen? Wij niet. Nee. Iets dat we ons na een paar uur buiten in open lucht dik beklaagd hebben. Want Carnaval wordt en masse in de straten van Cádiz gevierd. En als ik zeg en masse dan bedoel ik en grande masse. Koeien, Buzz Lichtyear, Waldo's, Indianen, douchecabines, slangenbezweerders, wc-potten, gorilla's met penissen, om maar een paar voorbeelden te noemen. K locura ...
De rit terug zondag kon alleen maar na een paar uur diepe slaap en een dutje en koffie en een vettige hamburger en met luide muziek.
Terug in Huelva, auto's binnenbrengen, chocolade eten en bed opnieuw in. Om dan maandagochtend om 7 uur terug uit bed te moeten om een les technologie te gaan geven ...

Carnaval 2010 de Cádiz? Succes!

Una oda pa' Huelva

Ik kan het niet beter zeggen ... Luister en bewonder ... Va por ti ...

http://www.youtube.com/watch?v=L7_h6GhWj4Q

Schoon é?

pequeña anécdota (2)

Op een zonnige middag gingen we (we = Jeff, Luz (een leerkracht Engels, schat van een mens maar verschrikkelijk slechte leerkracht) en ik ) een koffie drinken. We wandelen door de poort, passeren een paar rokende tieners (leerlingen?) - heel gewoon in España - en ruiken wat anders dan enkel tabak. Stonden er een paar gasten aan de schoolpoort in het zicht van alle leerkrachten en kleine onschuldige (hm) 11-jarige leerlingen joints te roken. Echt? En niemand die er wat van zegt. Niemand. Bon, het is niet alles behalve ongewoon om een walm op te vangen maar voor de schoolpoort? Serieus? ugh ...

pequeña anécdota

Soms zorgt het Spaanse Engels van m'n studentjes nogal voor wat verwarring. En oncontroleerbare lachbuien. Bij mij dan. Una pequeña anécdota:

Maandag, 5de lesperiode, Engels in ESO 1. Deze klas zit niet in het Engelse programma, en dat is er duidelijk aan te merken. Om hen wat woorden aan te leren, speelden we een alfabetspel. Heel eenvoudig, ze moesten gewoon voor elke letter zo veel mogelijk woorden vinden. Het ging nog geeneens niet zo slecht. Gelukkig had ik het spelletje al eens in een andere klas gespeeld en kon ik al op voorhand raden welke woorden ze min of meer gingen zeggen - of zeg maar brullen. Het is al erg genoeg dat de leerkrachten zelf niet weten hoe ze de helft van de Engelse woorden moeten uitspreken maar als de kinderen een kwartier lang /namé/ naar mij roepen als ze eigenlijk het eenvoudige woord /neim/ bedoelen dat ik te weten kwam nadat ze mij het woord ook in het Spaans gaven (nombre - NL: naam), dan zakt de moed mij soms in de schoenen. Maar goed, dat is weer een heel ander verhaal.
Dus, alfabetspel, de letter D was aan de beurt. Alles verloopt ma o meo (lees: más o menos, op z'n andalú NL: min of meer) vlotjes tot een meisje (vraag me niet hoe het kind noemt, het zal waarschijnlijk wel María, Rocio of Yolanda zijn*) plots vol overtuiging het volgende woord, - althans zo verstond ik het toch - uitroept: dick. Voor diegene die niet thuis zijn in het Engels, zoek het maar op in een woordenboek, geen woord voor een 11-jarige. Absoluut niet.jEr zijn dan een paar dingen die Estephie doet. Eerst een volle minuut met open mond naar het kind staren, dan naar de leerkracht om bevestiging te zoeken, dan haar het woord laten herhalen en dan ... in een lachbui schieten. Ik wist écht niet waar ik het had. Excavar was het, graven, dat in het Engels dig is en NIET uitgesproken wordt met een K aan het einde mar WEL met de Franse G. Klein verschil. Kleintje.
En het is nog niet gedaan. Oh nee. Nog geen 5 minuten later, bij de letter F, roept kleine 12-jarige Rocio met haar laag make-up van 15 centimeter: fucking. Jawel. U leest het goed. Djeezes ... Het kind dat dat ze het over voetbal had. Niet dus, lieverd. En dan de commentaar van de leerkracht op haar f****** (!!!): "Well, it's also a teamsport" Pardon?




* Mocht je het nog niet weten: Spanjaarden zijn ongelofelijk on-origineel als het op naamgeving aankomt. Soms lijkt het wel (en eigenlijk is het ook zo) of iedereen heet José Miguel, Antonio, Fernando, Javi, Jesús - voor de mannen - of dus Rocio, Yolanda, María, Carmen - voor de vrouwen. Niks mis mee, handig in de klas want ik moet meer dan 150 namen onthouden van kinderen die ik om de 2 weken zie maar o zo verschrikkelijk saai ... traditioneel ... Spaans dus.

Als je de bus naar je werk neemt ...

... val dan vooral niet in slaap zodat je wel degelijk op je werkplaats terechtkomt en niet in een godvergeten gat als Isla Cristina, bijvoorbeeld. Jawel. Het moest er ooit toch eens van komen. Dinsdagochtend moest ik de bus naar Cartaya nemen omdat ik een uurtje later mocht beginnen. Eens op de bus dacht ik m'n ogen heel even te sluiten, 15 minuutjes ofzo - de rit duurt maar een goeie 25 minuten. Na, wat ik dacht dat maar 5 minuten waren, voelde ik wat aan m'n schouder. De buschauffeur. Met de melding dat we aan de eindhalte waren. In Isla Cristina. Kak. Die 5 minuten waren er dus eigenlijk 30. Gelukkig was het een vriendelijk chauffeur en heeft ie me afgezet aan een bushalte zodat ik de bus - terug - kon nemen naar Cartaya en een uur te laat aan m'n werkdag kon beginnen.

Let it snow!

Sneeuw. Dat hebben ze hier niet in Huelva. In de Sierra, ja. Maar hier, downtown Huelva, nee. Er zijn zelfs echt kinderen die nog nooit sneeuw hebben gezien. In het charmante Cartaya (voor de vergeetachtigen onder ons: het 12000-inwoners-tellende dorp op 20 minuten van Huelva donde vivo) zaten er een paar koters in mijn klas die in de 12 jaar dat ze op deze aardbol vertoeven nog nooit sneeuw hebben gezien (tv telt niet mee), gevoeld, gegeten (dat hebben we allemaal al wel gedaan, geef maar toe...), nog nooit een blauw achterste hebben gehad van het laagje ijs dat zich onder de zachte sneeuw verbergt of een blauw oog van de onverwachte sneeuwbal van een of ander snotjong op de speelplaats. En ja, ook nog nooit een sneeuwman hebben gemaakt. En dan maakt deze leuke taalassistent een les over sneeuw en sneeuwmannen en het maken van sneeuwmannen die tot leven komen. Het is niet dat ze niet weten wat het is en ze hebben het allemaal al wel op tv gezien maar ik vond het toch wel wat sneu ... Gelukkig vinden ze me allemaal fantastisch. Toen ik de klas binnenkwam, stond er op het bord: Welcome teacher. Welcome Estefani. Vienbenido (ja, Spaanse spelling blijkt ook al niet hun sterkste punt) en Feliz Año Nuevo dat even later vakkundig veranderd werd in Happy New Year. Koddig é?

Het was dan ook m'n eerste dag terug aan het werk na een paar weken vakantie en Bélgica (dat improvisatietalent van mij werd een beetje op de proef gesteld hoor). Op 22 december zat ik op het vliegtuig richting de vrieskou en op 9 januari vloog ik richting warmere doch nattere oorden. M'n vakantie was gevuld met chocolade, frieten en andere lekkernijen maar ook bezoekjes aan familie en vrienden. Met Kerst werd er gegeten (veeeeel gegeten) en pakjes open gedaan (veeeeel pakjes) met Nieuwjaar werd er gegeten, champagne gedronken en vuurwerk gekeken. Heb ik al vermeld dat ik nogal veel heb gegeten?
Naast al dat gevreet was er natuurlijk ook sneeuw. Leuk. Koud. Glad. Leuk! Al zorgde die bij mijn vertrek voor de nodige paniek. Luchthavens waren afgesloten en vluchten afgelast. Op de vlieghaven in Sevilla kwam ik twee Erasmusstudenten tegen die al van zondag aan het wachten waren op een vlucht naar België. Kut. Mijn uurtje vertraging was een klein kerstmirakel. Ook op de terugweg geen problemen gehad, hoewel ze weer absolute chaos voorspeld hadden (landen als Engeland en Ierland lagen bijvoorbeeld volledig lam door de sneeuwval).

De laatste week is Jeff naar België gekomen. Een van m'n Amerikaanse vrienden hier die op dezelfde school als ik werkt. Antwerpen, mama's verjaardag, Gent en ... Amsterdam. Rode lichtjes, coffee shops, voorbijglijdende auto's en fietsers, The Flying Pig (ons hostel en als je daar lang genoeg blijft, ga je volgens mij écht vliegende varkens zien...), New York bagels, warme chocolademelk maar ook het Anne Frank Huis en het Rijksmuseum en sneeuw (die Noorderburen van ons gebruiken trouwens zand (of soms peper) om te strooien, helpt geen knijt...).

Maar hier is het dus gedaan met de sneeuwpret. Hier regent het. Mij stoort het niet, regen maakt deel uit van het Belgische leven en in tegenstelling tot Huelva ligt dan je hele sociale leven niet lam. Toen ik zondag aankwam, regende het pijpenstelen. Ik wilde toch even dag zeggen tegen iedereen, ik was een van de laatste (taalassistenten) pa' huelvar (of huelvear, daar zijn we nog niet uit. Het betekent in ieder geval: terugkeren naar Huelva). Dus ik m'n jas aan, pet op, paraplu in de hand, staat plots m'n verbrouwereerde flatgenoot voor m'n neus:

Pero ké haces? Vas a salir? (maar wat doe je? ga je naar buiten?)
ik: Si. Porké no? (ja. waarom niet?)
Pero está lluviendo. (maar het regent)
ik: Si. Y? (ja. en?)
Pero está lluviendo! (maar het regent!)
ik: Si, pero quiero saludar a mis amigos. (maar, ik wil even dag gaan zeggen tegen m'n vrienden)
Ké si, eres de Bélgica. (ah ja, jij komt uit België)

Om maar even te illusteren dat voor Belgjes als ik het leven niet stopt met een beetje regen maar de Spanjaarden tot totaal isolement overgaan. Als het niet regent komen ze wel massaal naar buiten. Het sociale leven is hier erg belangrijk maar feit is ook dat het in deze periode buiten aangenamer is dan binnen in de huizen. Want, centrale verwarming kennen ze hier niet. Een paar kleine estufas houden je wel een beetje warm maar het huis raakt er zeker niet mee opgewarmd. Op school is het veel erger. Ze hebben er wel verwarming. Die werkt lekker in de lerarenkamer maar vergeet de rest van de school maar. Crisis, niet genoeg geld. ta je les te geven met een jas, handschoenen en sjaal aan terwijl het buiten nog redelijk is. De lerares kunst ging zelfs buiten lesgeven. Er zijn ook leerkrachten die een kleine estufa onder hun tafel in de klas zetten terwijl de leerlingen al 3 uur zitten te bevriezen. Ik vroeg het nog: Kunnen ze de verwarming dan niet repareren? De leerkracht lachte me gewoon uit...

De draad van 't Spaanse leven is weer opgepikt!